بی روی حسین جنان مرا زندان است
این خواهش و استغاثه ی رندان است
بسیار حسین دوست را گفتندی
هنگام ممات چهره اش خندان است
با عشق حسین دگر چه باک از مردن
جایی که حسین بما بلا گردان است
هر کو که خبر ندارد از حبّ ولا
در هر دو جهان روان سرگردان است
نامش به همه دوست شرف می بخشد
این ذرّه ای از مهر دو صد چندان است
یاران به جهان علاقه بستن بیجاست
این پند بلی رأی خردمندان است
فرموده خدا که اوّلین دشمن تو
آری بجهان عیال و فرزندان است
من معنی این کلام حق بشکافم
چون شرح کلام با هنرمندان است
آلوده کند خویش پدر در عصیان
چون در طلب رفاه دلبندان است
ای آنکه ضمیر خام تو با فعلت
چکش زدن سرد سر سندان است
سوگند دهم خدای را بر ذاتش
آندم که رسیده جان بُن دندان است
مولا و حبیب و عشق ما پور علی
یادم کند آن وقفه که ره بندان است
روزی که خدا کند قیامت برپا
گویند "صفا" ز اهل خرسندان است
- دوشنبه
- 4
- مرداد
- 1400
- ساعت
- 16:31
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
- شاعر:
-
حاج ناصر تبسمی اردبیلی
ارسال دیدگاه