ای فروزان گهر گنج حکیم ازلی
دُری از چهارده ارزنده دُر ربّ جلی
نوری از شعشعه ی پرتو انوار هدی'
هشتمین حجّت فرزانه ی بر حق خدا
مفخر ذات احد شمس شموس دوران
خفته در طوس خراسان گل باغ رضوان
پسر موسی' کاظم پدر سلم و رضا
مظهر آیت حق طایر شاخ طوبا
شهی از صُلب علی باشد و همنام علی
بوالحسن کنیت و القاب رضا هست و رضی
بگشاید گره کور به یک گوشه ی چشم
در دلش نیست جز از مهر نشانی از خشم
مایه ی فخر و مباهات بود ایران را
می پذیرد به هر آئین که شد مهمان را
ما بر این نعمت عظمی' همگی می نازیم
جان به یاد شه اقلیم رضا می بازیم
معدن حلم و حیا راضی از او دشمن و دوست
دوست دارند همه بسکه شه نیکو خوست
از مدینه به سناباد ورا مأمون خواند
تخم کین از شه خوبان به دل خویش افشاند
حضرت هنگام وداع گفت به اهل حرمش
تن به دنیای فنا از برتان می برمش
سفر مرگ قضا کرده فراهم بر من
نقشه موت مرا چیده ز هر سو دشمن
( دشمن دوست نما را نتوان کرد علاج )
من رضایم به رضا و کرم لایحتاج
مثل ابجد خودم کشته ی دین خواهم شد
جان از این حادثه سالم برم اکراهم شد
رفتم ای شهر نبوّت ز تو با بار ملال
با ملالی که "صفا" نیست ز تقدیر سؤال
- سه شنبه
- 5
- مرداد
- 1400
- ساعت
- 10:59
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
- شاعر:
-
حاج ناصر تبسمی اردبیلی
ارسال دیدگاه