قرار ما نبود اینگونه زهرا
که بگذاری علی را زار و تنها
اگر من بیکسان را یار بودم
تو هم بودی مرا یاری توانا
جوان رفتی و پیرم کرد مرگت
ربود از من فلک مرغ هما را
تو بودی ذوالفقار دست حیدر
تو بگرفتی مرا از دست اعدا
ضیاء بخش شب تارم تو بودی
ز رویت میشد ایّامم مصفّا
تمام زخمهای پیکرم را
باشک دیده میکردی مداوا
سلاح دستهایم میشد آری
دعایت در صف میدان هیجا
حسین نالان و زینب بی قرار است
حسن آشفته از مرگ تو زهرا
نه کلثومت دلی آرام دارد
نه فضّه دارد آهسته تباکا
بخانه میروم غرق ملالم
برون از خانه سرگردان صحرا
دریغا مونس غمهای من رفت
هزار افسوس زان یار دل آرا
از این دنیای فانی گشته خسته
شکسته دل روان شد سوی بابا
رخش نیلی به سینه زخم مسمار
شهیده رفت در مدفن گل ما
در این غم قلب هر شیعه غمین است
«صفا» دارد رخی از اشک حمر
- سه شنبه
- 5
- مرداد
- 1400
- ساعت
- 11:50
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
- شاعر:
-
حاج ناصر تبسمی اردبیلی
ارسال دیدگاه