آمد عروس حجله ی خورشید در شهود
در کوچه ای نشست که سر منزل تو بود
امشب صدای سبز تو جاری است در فضا
پا در رکاب آمدنت مانده صبح زود
دستِ نسیم ، پنجره ها را گشود و رفت
در خانه ای که چشم خدا دیده می گشود
ما پرده ی نگاه به یک سو زدیم باز
ماندیم مات خنده آیینه ی وَدود
این چشم های کیست که در من ترانه ریخت؟
از مشرق کجاست که با من غزل سرود؟
از آن همه شکوه که در باغ حسن توست
یک ساغر نگاه عنان از دلم ربود
ای بر بلند سبز شرافت نهاده پا
چون ذره ای به کوی تو سر می برم فرود
از بس به روی صخره ی صبر ایستاده ای
گیتی تو را به « صبر حسن » تا ابد ستود
وقتی که ذوق فرصت بدرود را گرفت
بر قامت صبور تو صد آسمان درود
شاعر:غلامرضا شکوهی