زیر بار غم تو شانه كم آورد حسن
بی تو جانم شده لبریز غم و درد حسن
پیش چشمان ترم لجّه خون شد جگرت
بین فراقت به دل خسته چها كرد حسن
اسوهٔ صبر و صفا رفتی و بی صبر شدم
چهره از هجر جگرسوز تو شد زرد حسن
نای طفلان حزینت شده هم صحبت غم
تاب این سوز گران مایه نیاورد حسن
ای صفا بخش دل زار و تن خستة من
میچكد بی تو به رخساره نم سردحسن
در دل خانه غریبانه شدی كشتة زهر
آه ازآن سینة بی همدم و همدرد حسن
صبر تو ضامن آیین محمّد شده است
درصبوری تك و بی مثل و همآورد حسن
مایة فخر نبی شاه وفا پیشة صبر
خون به دلها شده از فرقه نامرد حسن
سوی آن دوره جهلی كه نبی داده به باد
گوئیا باز جهان كرده عقب گرد حسن
ای كریم حرم آل عبا، مظهر مهر
«سروری» را منِما از در خود طرد حسن