واویلا ، واویلا     از غصه و بلا
از جور اشقیا     از غصه و بلا
******
آید به گوشِ جان ، بازم صدایِ غم
دل کرده آشِیان ، اَندر سرایِ غم
غوغا شده از این ، پیغامِ جبرئیل
وقت وداع شد و ، هنگامة رحیل
ختمِِ رُسُل شده ، راهی به کویِ حق
پیغمبرِ عظیم ، رَه بُرده سویِ حق
زهرایِ مَرضیه ، با خیلِ انبیا
بزمِ عزا بپا ، بنموده در سه جا
داغِ پدر نهد ، بر گوشة جگر
سیلابِ اشک و خون ، می ریزد از بصر
یا اَبَتا رسد ، تا اوجِ آسِمان
آخر بمیرَد از ، این سوگِ بی اَمان
زَهرِ جفا زده ، آتش دلِ حسن
بادِ خزان وَزَد ، در محفلِ حسن
مسمومِ کین شده ، فرزندِ فاطمه
اَسما زده شرر ، بر پیکرِ همه
دلبندِ مصطفا ، پاره جگر شده
خونابِ غصّه بر ، شمس و قمر شده
سوزد دوباره دل ، در هجرتِ رضا
بنشسته رنگِ غم ، بر تارکِ فضا
در کوچه هایِ طوس ، مسموم شده گُلش
آه از غمِ رضا ، بشکسته شد دلش
تنها و بی پناه ، در وادیِ غریب
مقتولِ کینه شد ، بی یار و بی حبیب
برچهره سروري ، زين بارِ غصه ها
بنشانده اشك خون ، از قابِ ديده ها
واویلا ، واویلا     از غصه و بلا