آن زهره یی که ماه به مهرش منورست
دردانه پیمبر و زهرای اطهرست
بر تارک زنان جهان ، تاج افتخار
بر گردن عروس فلک عقد گوهرست
بانوی بانوان جهان ، سرور زنان
درج عفاف و عصمت کبرای داورست
او را پدر ، رسول خدا ، صدر کاینات
او را علی ، ولی خداوند همسرست
بحری ست پر در و گهرهای شاهوار
یزدان ورا ، ستوده به قرآن که کوثرست
کیهان تابش دو فروزنده آفتاب
گردون گردش دو رخشنده اخترست
خونی که داد سرور آزادگان حسین
مرهون حسن تربیت و شیر مادرست
خواندش پدر به ام ابیها که نور او
فیض نخست و صادر اول ز مصدرست
زین رو ز جمع اهل کسا ، نام فاطمه
در گفته ی خدای تعالی مکررست
تا روزگار بوده و تا هست پایدار
عرش خدا ، ز زهره ی زهرا منورست
نور مقدسی که به گرداب حادثات
کشتی نوح را وسط موج ، لنگرست
نوری که زیب بخش مکان است و لامکان
از باختر ، فروغ رخش تا به خاورست
حوراء انسی است و ز مشکین شمیم او
گیسوی حور و روضه ی رضوان معطرست
شه بانوی حجاز ، ولی کار خانه را
با فضه ی کنیز ، شریک و برابرست
در خانه یی که رد قدم های جبرییل
گاه نزول وحی خدا ، زیب و زیورست
از رنج کار ، آبله می زد به دست او
دستی که بوسه گاه لبان پیمبرست
پیراهن عروسی خود را به مستمند
بخشد شب زفاف که مهمان شوهرست
در منتهای اوج بلاغت ، خطابه اش
آهنگ ، چون پیمبر و منطق ، چو حیدرست
با آن جلال و رتبه ی والا شنیده ام
پهلوی او شکسته به یک ضربت درست
آن هم دری که روح الامین اذن می گرفت
والله جای گفتن الله اکبرست
گویند تهمتی ست که ما شیعه می زنیم
پس آتش خیام حسین از چه اخگرست؟
خواهد چو خون بهای جگر گوشه های خویش
فردای حشر ، محشرای کبرای دیگرست
خون خداست خون حسین عزیز او
هر قطره خونش از دو جهان پر بهاترست
این افتخار بس که (ریاضی) به درگهش
عبد و غلام و بنده و مولا و چاکرست
- یکشنبه
- 7
- شهریور
- 1400
- ساعت
- 12:48
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
- شاعر:
-
سید محمد علی ریاضی یزدی
ارسال دیدگاه