شَمعِ بَزم حَقّ را مرغ دِلم پَروانه است
گرچه طفل خُرد سالم مَنطقّم پیرانه است
عزّت دنیا به چشم عاقلان اَفسانه است
زائرین قبر من این شام عِبرت خانه است
مَدفَنم آباد و قَصرِ دُشمنم ویرانه است
گوهری بودم به صَرّاف خِرد شایسته تَر
بلبلی بودم به باغ غَم سر اَندر زیرِ پَر
آهویی بودم به دَشت غصه ها شُوریده سَر
دختری بودم سه ساله دَستگیر و بی پِدر
مرغ بی بال و پَری را این قفس کآشانه است
شِکوه ها دارم به دل از شیوه قوم عَنید
آنچنان کردند از عمر و حیاتم نا امید
از تَن رَنجور و خَسته طایر روحم پَرید
بود سلطان سِتمگر صاحب قّدرت یَزید
فخر میکرد او که مَستم در کَفم پِیمانه است
من به فکرَ غُصه های خویش در حال سُتوه
عُنصری از پا فِتاده درد و مُحنَت همچو کوه
زَجر دیده دل بُریده نا امید از هر گروه
داشت اوکاخ مُجلل دَستگاه باشکوه
خود چه مردی کَز غُرور سَلطَنت دیوانه است
خاطرش آسوده از فکر جَحیم و از بِهشت
بَد صِفات و بَد نَهاد و بَد مآل و بَد سِرشت
غَرق در غَرقاب نَعمت گشته بود آن مرد زِشت
داشتم من بَستری از خاک و بالینی زِ خِشت
همچو مُرغی کاو بَسا محروم زآب ودانه است
ناوکِ مُژگانِ من دائم غَریق اَشک شور
کودک شب زنده دارِ مَنزل بی شَمع و نور
بر کِتاب غُصه میکردم به چشم دل مُرور
تکیه میکرد او به تَخت ناز با کِبر و غرور
این تَکَبُر ظالِمان را عادت روزانه است
قلبِ زارَم از جفای آن سِتمگر ریش ریش
بر دلم میزد بَسی چون عَقرب جرّار نیش
غرق آسایش هَمی بود آن لَعین و کُفر کیش
من به دیوار خرابه می نَهادم روی خویش
زین سبب من رو سفیدم شُهرتم شاهانه است
غصه مرگ هِجر گشتم اَندر این بِیت الحَزن
حَسرت یَثرب کشیدم شام را کردم وطن
رام آغوش مَزارم خُفته ام نیلی بَدن
بر تن رَنجور من شد کهنه پیراهن کَفن
پَر شِکسته بُلبُلی را این خرابه لانه است
گرچه خوش مَیداشت خَصمم زَحمت و آزار من
تا دَم جان دادنم شد دشمن جَبار من
این من و این بُقعهء زیبا و این زوّار من
مَحو شد آثار او تابَنده شد آثار من
ذلّت او عزّت من هر دو جاویدانه است
(اَنورا) با اَهل ایمان و حَقّیقّت یار شو
بر حیات جاودان اَندیشه کن دیندار شو
خادم دربار پاک سَرور اَبرار شو
(کهنموئی) چشم عبرت باز کن بیدار شو
هر که از اَسرار حَقّ آگه نَشد بیگانه است
تضمین از کهنمویی
- چهارشنبه
- 10
- شهریور
- 1400
- ساعت
- 15:14
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
- شاعر:
-
مرحوم انور اردبیلی
ارسال دیدگاه