قاسم شکفته غنچهء گُلزارِ مُجتبی
در ساحتِ حدیقهء جان مُرغ خوش نَوا
حالِ پدر چو دید زِ بیدادِ زَهر کین
سوزِ درون به ناله بیان کرد با اَنین
بادِ خَزان وَزید به گُلزار جان پدر
لطفِ بهار رفت از این گُلستان پدر
بشکست شاخهء گُل سُوری و اَرغوان
چون لاله سوخت تا جگرِ باغبان پدر
خاموش هر شَرّر شود از آب وای عَجب
یک جرعه آب زد شَرر اَندر جَهان پدر
تو رفتی و رَها شدی از کینهء جهان
من ماندم و یَتیمی و آه و فَغان پدر
بارِ مُصیبت تو قَدِ آسمان شکست
بنگر چها کند به منِ ناتوان پدر
از یادِ شعله های درون توأم چو شَمع
سر می کشد زبانه زِ دِل تا زَبان پدر
آمیزه شد به لَعل تو یاقوتِ خونِ دل
چشمم از آن چنین شده گُوهر فِشان پدر
بلبل چگونه سر دهد آوای دِلنشین
تا گُل به باد رفت زِ جورِ خَزان پدر
بگرفت تا جمالِ چو ماهِ تو، شد جهان
ظلمت سرای درد، کَران تا کَران پدر
از کُوزه ای شکست، توانِ تو، بشکند
اِیکاش دستِ کُوزه گرانِ جهان پدر
همچون تو گُوهری نه سزاوارِ سَنگ بود
کُور است چشمِ صِیرفی آسمان پدر
تنها نه در فراقِ تو بارید اَشک من
بگریست در غمِ تو زمین و زمان پدر
تا لعل، آبدار شود خونِ دِل خورد
گاهی به کُنجِ گنج و زمانی به کان پدر
گُوهر شناس نیست سِپهر سُفالگر
اَرجی نمی دهد به دُر شایگان پدر
(عابد) بسوز تا مس قلبت طلا شود
کس را هنر نداد فلک رایگان پدر
- دوشنبه
- 29
- شهریور
- 1400
- ساعت
- 14:30
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
- شاعر:
-
محمد عابد
ارسال دیدگاه