اِی بلند از عَرش اَعلا رُتبهء اَعلای تو
ماسوا مَست از نِگاهِ نَرگسِ شَهلای تو
کِی بِتابَد شُعلهء شمشیرِ خون پالای تو
اِی قَبای پادشاهی راست بر بالای تو
زینت تاج و نِگین از گُوهرِ وَالای تو
اِی یگانه مَظهرِ اوُصاف خَلاقِ اَحد
لَم یَلد مَثلک پسندیده اَست الله الصَمد
مُنزوی تا کِی؟ اَگر از چشمِ تو اِیما رَسد
آفتابِ فتح را هر دَم طُلوعی می دهد
در کُلاهِ خسروی رُخسارِ مَه سیمای تو
تا به کِی در پَرده؟ یا شَمس اَلهُدی بَدراَلرِجا
اِی وجود نازنینت مُلتجایان را رَجا
گر زِ صیتِ عَدل تو پُر باشد عالم جا به جا
جِلوه گاهِ طایرِ اِقبال گردَد هر کجا
سایه اَندازد هُمای چَتر گَردون سای تو
اِی وجودت قَبلهء جان و جهانی را مُطاف
گر چه از ما سر نزد در آستانت جز خِلاف
جَهل اَگر اِنکار وَرزَد عَقل دارد اِعتراف
از رُسومِ شَرع و حِکمت با هزاران اِختلاف
نکته ای هرگز نشد فُوت از دِلِ دانای تو
بارشِ رَحمت به ما از اَبرِ فِیضت می رسد
غُنچهء توحید در گُلزارِ مِهرت می دمد
طایرِ نُصرت مُدام از دولتت پَر می زند
آبِ حیوانش زِ مِنقار بَلاغَت می چِکد
طوطی خوش نَغمه یعنی لِعلِ شَکَر خای تو
بی تو کارِ جَمع چون زُلف پریشان درهم اَست
قامتِ آزاده سَروِ شَرع پیغمبر خَم است
ظُلمت است آفاق تا مهرِ جَمالت مُبهم اَست
گر چه خورشیدِ فلک چشم و چراغ عالم اَست
روشنائی بخش آبِ اوست خاکِ پای تو
خاک سارانند در پایَت شَهانِ تاجدار
رِزق خوارانند از یُمنت همه خورد و کُبار
بی زُلالِ لَعلِ نوشین تو کُوثر شَرم سار
آنچه اِسکندر طَلب کرد و ندادش روزگار
جُرعه ای بود از زُلالِ جامِ جان اَفزای تو
هر دِلی کاو بر خَدنگِ غَمزه اَت آماج نیست
در طوافِ کَعبهء عشقت اَمیرِ حاج نیست
روزِ روشن بی تو کِی گویم چو لِیلِ دَاج نیست
عرضِ حاجت در حَریم حُرمتت مُحتاج نیست
رازِ کس مَخفی نماند با فروغِ رای تو
شاهِ دین گر با گِدایش مهربانی میکند
بیش از این در حضرتش رطب اَللِسانی میکند
خواجه حافظ را (یتیمت) همزبانی میکند
خسروا پیرانه سر (حافظ) جوانی می کند
بر اُمید عَفوِ جانبخش گُنه فَرسای تو
شادروانان حافظ و یتیم تبریزی
- دوشنبه
- ۲۹
- شهریور
- ۱۴۰۰
- ساعت
- ۱۴:۵۹
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
- شاعر:
-
مرحوم مولانا یتیم
ارسال دیدگاه