خدا حافظ اِی ماهِ تابان من
خداحافظ آرامش جانِ من
تویی حاصل زندگانی مرا
تویی حُجّتِ حَیّ سبحان من
خداحافظ اِی حِجّتِ اِنس وجان
زِ کوی تو من میروم ناگران
عزیزِ پدر حقّ نگهدار تو
تو میمانی مَکرِ این دشمنان
تویی آخرین حُجّتِ کردگار
ولیکن نباید شوی آشکار
عَدویَت کَمین کرده جانِ پدر
چون از اَحمد و حیدری یادگار
تویی مُقتدا و اِمامِ زَمان
به اَمرت زمین است هم آسمان
به فرمانِ حقّ بعدِ من غایبی
مَکانت بداند فقط لامکان
مرا جامِ زَهری عَدو داده است
شرر بر درون من افتاده است
بجانم اَثر کرده جامِ اَجَل
که چاره مرا در همین باده است
عطش گشته عارض مرا اِی پسر
بده جامِ آبی بدست پدر
بیاد لبِ تشنهء جَدّ خود
روا گشته گِریَم به وقتِ سفر
ببالین من جانم آمد نشست
همان وَعدهء جَدّم اَحمد نشست
ولی سینهء جَدِّ عطشان من
بگو (نادرا) شمر مُلحَد نشست
- دوشنبه
- 29
- شهریور
- 1400
- ساعت
- 15:29
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
- شاعر:
-
حاج نادر بابایی
ارسال دیدگاه