لمعات وجهه‌ی ذوالمنن نه مشعشع آمدی از قدم
طلعات هستی ما خلق نه ملمّع آمدی از عدم
نه شموس حکمت و معرفت ز بروج عِلْم زدی عَلَم
نه ز عرش و فرش نشان بُدی نه زِ لوح و کرسی و از قلم
زِ نهان اگر نشدی عیان جلوات ذات محمدی
هله آن مشیّت ذات حق که جهان ظهور مشیّتش
صُوَرِ عوالم کن فکان همه از بدایع حکمتش
ملکوت موت و حیاترا متصرف آمده قدرتش
نرسد بدولت زندگی مگر آنکه مُرد بدولتش
که به هستی آمده نیستی ز تجلیات محمدی
بجلال حق که نبرده پی احدی بحقّ جلال او
ملکوتیان جبروتیان شده محو و مات جمال او
چو ورای عقل بشر بُوَد درجات عقل و کمال او
من بی زبان چه بیان کنم حسنات خلق و خصال او
خُلُقٌ عظیم بیان کند خبر صفات محمدی
هله آن کتاب حکیم حق که مُدَوَّن آمده من لَدُن
شده سیرِ اَبْحُرّ سبعه را کلمات مُتقَنِه اش سُفُن
زِ بیان او شده مرتفَع درجات معرفت و مُدُن
صفحات هندسه‌ء جهان که مُنَقَّش است به کلک کُنْ
بود این صنیعه‌ء مجملی زِ مفصلّات محمدی
چو حیات هر دو جهان بُوَد جلوات پرتو ذات او
بجهان و هر چه نظر کنم نگرم باسم و صفات او
بلی آنکه عاشق او شود بحیاتِ اوست ممات او
بود این حیات و ممات ما چو دو جلوه از جلوات او
من و عشق موت که موت من بُوَد از حیات محمدی
چو کمال معجزه آن بُوَد که ترا زِ مرگ رها کند
زِ خدات صرف بقا دهد زِ خودیت محض فنا کند
جَذَبات حق دل بنده را زِ شؤون خلق جدا کند
چو ثبات معجز احمدی همه نفی غیر خدا کند
عدم است معجز انبیا بَرِ معجزات محمدی
چو قلم بلوح کریم زد رقم از بیان ظهور او
کلمات ورد فرشته شد همه داستان ظهور او
بود این دفاتر انبیا همه در نشان ظهور او
پس از او به عترت او نگر تو در آسمان ظهور او
چو شموس لامعه هر یکی شده بیّنات محمدی
لمعات عرش از آن بُوَد که فروغ برده زِ طلعتش
در جات کرسی از آن بُوَد که خضوع کرده به رفعتش
فلک و کواکب و اختران همه از اَیادی قدرتش
شب و روز، آیت مهر و مه چو برند سجده به تربتش
دو ملمّع اند به روز و شب ز ملمّعات محمدی
چو مقام غیب پیمبران بود از شهودِ شهود او
احدی نیافت زِ انبیا درجات قرب و صعود او
زِ وجود بهره نَبُرد کس مگر از مطالع جود او
زِ تعيّنات جهانیان چو مقدس است وجود او
بود این وجود جهانیان ز تعیّنات محمدی
چو بذات مجتمع صمد، همه اوست اولِ من سَجَد
زِ فروغ سجده اصل او، بُوَدی عبادت من عَبَد
متعالی آمده قلب او زِ حدوث شرک و ز ماوَلَد
چو عیان در آینه‌ی دلش احدی نیامده جز احد
صلوات حق شده مشتمَل همه بر صلوات محمدی
زِ وجود خلق وجود او، چو سبق گرفت بنور حق
زِ تقدم آمده نور او بظهور، اولِ ما خلق
بطفیل او همه خلق شد ارضین و کرسی و نه طبق
چو بود مقام وجود او بوجود اول من سبق
همه کاینات حیاتشان بُوَد التفات محمدی
زِ محل فرق چو ما نشد بمقامِ جمع وصول او
که نبود غیرِ خدا کسی بخروجِ او به دخولِ او
بلی آنکه عارف حقّ شود چه صعودِ او چه نزول او
بشبِ عروج که وعده شد به لقای دوست قبولِ او
خبرِ خداست بما خَلق زِ مشاهداتِ محمدی
چو ظهور عقل و (فوآد) ما زِ فروغ آیتِ او بّوَد
برکات و خیر وجود ما همه از عنایتِ او بُوَد
صلوات ما به روان او ثمر هدایت او بَوَد
نه همین شفیع گناه ما شرفِ حمایتِ او بَوَد
که وجود ماست تفضلی زِ تفضّلاتِ محمدی
هله آن خدیو که از خدا به لَعَمرَک است خطابِ او
نرسد مشاعرِ خلق را که کنند وصفِ جنابِ او
که رسد بعالمِ وصفِ او که جلالِ اوست حجابِ او
تو بجوی شرح کمال او زِ کلامِ او بکتابِ او
که مفصل آمده مجملی زِ مکاشفاتِ محمدی
چو لَدَی الجمال ظهورِ حقّ ظلمات خلق بُود عدم
خبری نبوده حدوثرا زِ قدَم ببارگه قِدَم
بخدا قسم که خدا قسم نَخُورد مگر بخدا قسم
رقمِ خدای چه والسّما قسِم خدای چه و القلم
قسم تجلی خود بُود بصفات و ذاتِ محمدی
متجلی آمده چون خدا بصفات احمد و اسمِ او
زِ تجلّیات ظهو حقِ، احدی نبوده به قِسمِ او
که رسد بگنج هویتش که وجود اوست طلسم او
چو بُوَد حقیقتِ انبیا همه از فواضل جسمِ او
حُکَما چگونه برند ره به مجرّدات محمدی
یم حکمتی است کتاب او چه بَواطنش چه ظواهرش
تو نکرده غوص به قعرِ یم چه بری زِ در و جواهرش
دُرِ این محیط کسی بَرَد که غریق اوست مشاعرش
تو بجو لَئالی معرفت زِ بطون سرّ و ضمائرش
که بُوَد کنوزِ رموز حقّ همه در نکات محمّدی
تو اگر ز امّت احمدی ملکات صدق و صفا بجو
در کات خشم و غضب بِنِه، درجات سِلم و رضا بجو
گرت آرزوی بقا بود ز طریق فقر و فنا بجو
ره رستگاری و عافیت بسراج علم و تُقی بجو
که بنور علم بپا بود عَلَمِ نجات محمدی
بِجَهان، کُمِيْتِ خود از جهان، که جهان کُمیته‌ی غم بُوَد
طربش تَعَب، نِعَمَش نِقَم، زر و درهمش همه هَمّ بود
زِ حدود شرع برون مرو اگرت بهشت اِرم بود
قدم ثبات بجو که دین همه در ثبات قَدَم بود
ز نزول آیه‌ی فَآسْتَقِمْ بِنِگَرْ ثبات محمدی
بگشای بینش معرفت، نه مکان ببین و نه لامکان
همه جا ظهور خدا نگر نه زمان بجوی و نه لازمان
که نبود و نیست بجز یکی همه در ظواهر و در نهان
بخود آی و با دل خود بگو که زِ کیست بینش و عقل و جان
بخدا ز چشم خدانگر به توجّهات محمدی
زِ حجاب ظلمت حس در آ لمعات وجه خدا نگر
بگشای دیده چو مشتری مه آفتابِ لقا نگر
چو فنا فناست، مجو، تو بقا بجوی و بقا نگر
ملکوت غیب و شهاده را همه در ظهور و خفا نگر
که مشعشع آمده هر یکی ز تشعشعات محمدی
چو سرشت آدم پاک دم ز خداست قابل تربیت
که رسد زِ مایه‌ی بندگی به عُلُوِّ پایه‌ی سلطنت
همه کس نیافت به سعی خود ره این شرافت و منزلت
چه سعادت این کف خاک را که رسد به جنّت معرفت
در این بهشت گشوده شد ز مجاهدات محمدی
که ز دست نفس گمان بَرَد که بدست خویش امان بَرَد
بیقین امان نَبَرد کسی مگر این امان بگمان بَرَد
دهد آنکه دست بدست او تو گمان مدار که جان بَرَد
که ز دست نفس بدست خود گهِ پنجه، پنجه توان بَرَد؟!
شکنند ساعد او مگر به مساعدات محمدی
زِ ازل بآب محبّتش چو مُخَمَّر آمده ذات ما
تو بگو (فؤاد) مدیح او، که دهد جلای صفات ما
چه غم از هلاک بدن ترا؟ که به روح هست نجات ما
چو در این قوالب عنصری به حیات اوست حیات ما
نَبُوَد چگونه ممات ما تبع ممات محمدی
- دوشنبه
- 29
- شهریور
- 1400
- ساعت
- 16:18
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
- شاعر:
-
فواد کرمانی
ارسال دیدگاه