ای فروغِ ماهِ حُسن از روی رَخشانِ شما
آب، روی خوبی از چاهِ زنخدانِ شما
عزمِ دیدار تو دارد جان بر لب آمده
باز گردد یا بر آید چیست فرمانِ شما
کس به دورِ نرگست طرفی نبست از عافیت
بِه که نفروشند مستوری به مستانِ شما
بختِ خواب آلودِ ما بیدار خواهد شد مگر
زان که زد بر دیده آبی روی رَخشانِ شما
با صبا همراه بفرست از رُخت گُلدسته ای
بو که بویی بشنویم از خاکِ بستانِ شما
عمرتان باد و مراد ای ساقیانِ بزمِ جم
گر چه جامِ ما نشد پر مِی به دورانِ شما
دل خرابی می کند دلدار را آگه کنید
زینهار ای دوستان جانِ من و جانِ شما
کی دهد دست این غرض یارَب که هم دستان شوند
خاطرِ مجموعِ ما زلف پریشانِ شما
دور دار از خاک و خون دامن چو بر ما بگذری
کاندر این رَه کشته بسیارند قربان شما
ای صبا با ساکنانِ شهرِ یزد از ما بگو
کای سرِ حقّ ناشناسان گوی چوگانِ شما
گر چه دوریم از بساطِ قرب همت دور نیست
بندهء شاهِ شماییم و ثَنا خوان شما
ای شهنشاهِ بلند اختر خدا را همتی
تا ببوسم همچو اختر خاکِ ایوان شما
می‌کند (حافظ) دعایی بشنو آمینی بگو
روزی ما باد لعلِ شکّر افشان شما
- سه شنبه
- 30
- شهریور
- 1400
- ساعت
- 19:43
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
- شاعر:
-
حافظ شیرازی
ارسال دیدگاه