شه کبریا مَنشا تویی که اَمیر عزّ و مجللّی
به تو زیبد عرش جلال حقّ که به تاج قُدس مُکلَّلی
چو بخواست حقّ زِ کمال خود نظری به سوی مثال خود
بگرفت پیش جمال خود زِ هویّت تو سجنجلی
لمعات نخلهء موسوی نَفَخات خلقت عیسوی
زِ فروغ روی تو پرتوی زِ هوای کوی تو شمألی
تویی ای امیر جهان گشا که زِ بدو خلقت ماسوی
به سریر رَفعَت کبریا نَنِشسته چون تو مجللّی
به ظُلَم سکندرِ آب جو به طُوی کَلیم فِرشته خو
به سنای نور تو راه پو زِ ضیای نارِ تو مُصطلی
تویی آن که خواست چو ذوالمنن زِ ره عنایت و فضل و منّ
زِ طلوع طلعت خویشتن به ورای خویش تَفَضّلی
زِ تَنَزُّهِ اَحَدیّتش زِ تَقَدّس صَمدیّتش
بنمود سرّ هویّتش زِ جلال ذّات تو مُنجلی
تویی آن مثال بدبع حقّ که زِ بعد ذّات منیع حقّ
نکشیده کلک صَنیع حقّ به کمال شَخص تو هِیکلی
زِ تو صادر اول ماذُکِر، به تو لاحِق آخر مازُبِر
تو خود آن مُهَیمِنِ مقّتدر که هم آخری که هم اوّلی
به دلیل آیهء إنّما و به نصّ سورهء هل أتی
به صریح لو کُشف الغطا و خطاب سرّ سینجلی
به نبی ظَهیر و مُعین تویی و اَمیر مُلک یقین تویی
و مُجیر روح الامین تـویی و به کائنات تویی ولی
کسی ار زِ پرده به جز صدا نشنیده خواند تو را خدا
فلَقد أشار بِما بَدا و حَماک عنه بمَعزلی
به حجاب قُدس حریم حقّ تویی آن نهفته ندیم حقّ
که هنوز صُنع قدیم حقّ ننموده کَنز نَهان جَلی
لَمعاتُ وجهک اَشرقَت و شُعاع طلعَتِک اعتَلی
زِ چه رو أَلستُ بربّکم نزنی بزن که بلی بلی
- سه شنبه
- 30
- شهریور
- 1400
- ساعت
- 21:11
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
- شاعر:
-
حجة الاسلام نیر تبریزی
ارسال دیدگاه