هزار خرمنِ گل در رَهش زِ بوسه بچینم
اگر زِ پرده در آید نگارِ پَرده نشینم
نه غیرِ عشقِ رُخِ اوست سرنوشتم از اوّل
ببین بچشمِ بصیرت خطوطِ لُوحِ جَبینم
فتد به جامِ بُلورینِ دل چو نقشِ جمالت
رود زِ یاد، حَدیث نگارخانهء چینم
به روزِ واقعه گر مَنظرم جَمالِ تو باشد
زِ دل رود غمِ آشوب روزِ باز پَسینم
نیم کَلیم که باشد به طور قُربِ مَقامم
ولی به وصفِ تو مدلول لایکاد یُبینم
تو آفتابی و من ذَرّه وار جذبِ جَمالت
تو نُورِ چرخِ جَلالی و من غُبارِ زمینم
حیات را چه صفایی به دور دوری رُویت
خوشا زِ مرگ اگر جلوهء جمالِ تو بینم
نداد همّت من تن به منّتِ همه عالم
ولیک هستیِ خود را به نعمت تو رَهینم
همه وِلای تو هستم، همه زِ جامِ تو مَستم
هزار شُکر خدا را که آفریده چِنینم
بُوَد زِ خوانِ نَوالِ تو هر چه هست نَصیبم
مقیمِ کوی تو هستم به هر کجا که نِشینم
نیم چو خضر پیّ آبِ زندگی که زِ لَعلت
چشانده اند به روزِ ازَل زُلالِ مُعینم
کجا روم زِ حریمت که عشقِ توست سرِشتم
دوای خود زِ که جویم، که با غمِ تو عَجینم
صبا سلام زِ (عابد) رَسان به کوی نگاری
که تارِ طرهء او هست رشتهء دل و دینم
- چهارشنبه
- 31
- شهریور
- 1400
- ساعت
- 12:28
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
- شاعر:
-
محمد عابد
ارسال دیدگاه