همسر والای امیرُ الاَنام
یاور طاها و خدیجه بنام
مادر والا گُهَر مؤمنات
خالصهء دایرهء مُخلِصات
زوج ابرمرد همه کائنات
ختم رسل قاصد نیکو صفات
پیک خدا را که مُحقِّق تویی
پیشرو خیل مُصدِّق تویی
سیدهء خطّ ِ حریم حرم
مفتخر نام و نشان کرم
زوجهء شاه مدنی شَمسه ای
امّ ِ سه گوهر ز دُرِ خمسه ای
بل که تویی مادر یکْ دَه، امام
مادر زهرایی و فخر تَهام
صادق اوّل ز صفوف نساء
مفخر سرخیل جُنودِ سماء
حافظ دین، ناصر راه رسول
سینهء پُر درد به آه رسول
وافیِ آزادگی و بندگی
روز بلا مظهر گُلخَندگی
پشت و پناه نبیِ کائنات
كوه وفا، تكيه گه مُحکمات
زوجهء دلباختهء مصطفی'
شیردهِ حضرت خیرالنّسا
دختر مقصورِ نبیِ خلیل
راز نگه دارِ حبیب جلیل
عاکفهء سِترِ عفاف و حیا
در تُتُقِ خیلِ سما مه لقا
شأنِ ترا بس که حقِ ذوالکِرام
بر تو فرستد ز اَمینش سلام
جدّهء سادات گُلِستان عَدْن
مادر سالار جوانان عَدْن
هرچه بُوَد قاطِبهء مؤمنین
یا که بُوَد قاطِبهء مسلمین
بر همگان مادری و مِهربیز
مِهر ترا بنده بُوَنْد و کنیز
چون صدفی بر گُهَر گوهران
مخزن مَحجوبه به گنج گران
تا دو و ده گوهر دُردانه هست
مخزن تو مخزنِ شاهانه است
آنکه قرینش نَبُوَد صد پِرَن
گشته قرین با مه برج قَرَن
ماهْ صفتْ، جلوه ز مِهرش بیافت
شمس شد از مِهر و ز مِهرش بتافت
مِهر نبی تا دل و جانش گرفت
از دو جهان مِيلِ عنانش گرفت
گفت جهان یا که جنان گر مراست
جمله فدای قدم مصطفاست
گر به کفم نعمت مُلک بقا
پیش یکی موت ندارد بها
جان و جهانم تویی ای پیک جان
جان و جهانم بِسِتان و مَران
گر چه بیابم ز تو شأن عظیم
همچو کنیزی بشمارم ندیم
خاکْ حسابم کن و پایم گذار
تا که ز پایت بشوم تاجدار
تاجِ من، ای تاجِ تو هفت آسمان
تخت، ترا مَسنَدِ غَبرای جان
گفت چُنین، کرد عمل اینچُنین
چشم فرو بست چو از سرزمین_
دیده به دیدار حبیبش بدوخت
شمع صفت از تَفِ عشقش بسوخت
آب شد از هُرْمِ نگاه نگار
مدفن خود یافت ز دستِ وقار
داس اجل بر تن او تیشه بست
شاخ کرم از کرمش ریشه بست
خیرِ اُمَم، حضرتِ حق را حبیب
دستْ نشانْ گشت به آن خوش طبیب
یافت قرارش چو به دارُالْقرار
رست از این محنت دارُالْفرار
لیک از این هجرت جانسوز خویش
آهِ نبی کرد جهانسوز خویش
رفت و به رفتن همه تَنْ چشم بود
هین تو مپندار که چشمش رُبود
بس که وفا بود چو زهرای خویش
دلْ نگران بود ز مولای خویش
چشم جهانْ بین، چو ز دنیا ببست
مُلکِ جنان هم ز غم او نَرَست
احمدِ حقْ ماند و غمِ پُر لهیب
سالِ گِرانْ ماند و فِراقِ حبیب
چونکه (نگین) از کف خاتم فتاد
شعله به قلب بنی آدم فتاد
- چهارشنبه
- 31
- شهریور
- 1400
- ساعت
- 12:44
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
- شاعر:
-
مختار وطن پرست
ارسال دیدگاه