اِمشب ای باده کشان گوش کنید
هر چه جز باده فراموش کنید
ساقی اِمشب قلمِ عشق اَفراشت
خشت را از خُمِ دوّم بر داشت
تا گرفت از سرِ خُم پردهء خشت
خاک لبریز شد از بوی بهشت
اِمشب از دولتِ مِی در جَبروت
سر خوشند اهلِ حریمِ مَلکوت
اِمشب ای سُوته دلان جمع شویم
همه پروانهء یک شَمع شویم
مِی کشان را شب قدر است اِمشب
ماه در حالتِ بَدر است اِمشب
امشب آهنگ به نُه طاق شده ست
مَستِ مَست اَنفس و آفاق شده ست
امشب از خانه برون باید تاخت
پرچمِ سبزِ توَحّد اَفراخت
مژده ای باده کشان غُوغا شد
درِ میخانهء وحدت وا شد
امشب از دولتِ پیرِ ازَلی
خوش به جوش آمده از لطفِ علی
از شَرَب ساغر و مُل میرقصند
در چَمن سُنبل و گُل میرقصند
امشب آخر شبِ عیش است و سُرور
همه مَستند زِ صهبای حُضور
آدم و روح و مَلک در طَرَب است
آخر امشب شبِ شُوق و طلب است
باید امشب به خدا برد پناه
زاهد از راز نگردد آگاه
مِی به خُم خانه به جوش آمده است
جام کو باده فروش آمده است
سُنبل و گُل به هم آمیخته باز
به جَهان عطرِ صَفا ریخته باز
امشب ارواحِ نفوس آزاد است
در فَلک بانگِ مُبارک باد است
در سُرورند و طرب روح و مَلک
امشب از جامِ تَولّا به فَلک
نخلِ توحید ثمر داد امشب
گُلشنِ عشق شد آباد امشب
امشب از مقدمِ گل، خاکِ جَهان
سبزِ سبز است چو گُلزارِ جِنان
خانه با فاطمه روشن شده است
در صفا حسرتِ گُلشن شده است
امشب آئینهء چشمانِ علی
روشن از پرتوِ نورِ ازَلی
خانهء شیرِ خدا دیدنی است
گُل زِ گُلزارِ لبش چیدنی است
زد قدم بر سرِ این تودهء خاک
اوّلین سَبطِ اَمیرِ لولاک
دوّمین جلوهء آئینهء عشق
سوّمین گوهرِ گنجینهء عشق
امشب این جلوه نمی دانی چیست
باعثِ این همه خُرسندی کیست
خاک و افلاک مُنوّر شده است
حضرتِ فاطمه، مادر شده است
از حضورِ قدمِ این فرزند
فاطمه شاد و علی شد خُرسند
ما همه عاشقِ نامِ حسنیم
مَست از بادهء جامِ حسنیم
فخر این بس که به درگاهِ وِلا
ما غلامانِ غلامِ حسنیم
سالکانیم که در سیر و سُلوک
پیروِ خطِ امامِ حسنیم
مکتبِ صُلح و صَفا مکتبِ ماست
چون مریدانِ مرامِ حسنیم
کُوثر از آنِ تو ای شیخ، که ما
تشنهء جامِ مدامِ حسنیم
دامِ ما زلفِ خَم اندر خَمِ اوست
صیدِ افتاده به دامِ حسنیم
من نه تنها، همهء اهلِ قَلم
عاجز از شرحِ مَقامِ حسنیم
همه ایّوب، چو (شبخیز) فقیر
طالبِ لطفِ عظامِ حسنیم
- چهارشنبه
- 31
- شهریور
- 1400
- ساعت
- 12:53
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
ارسال دیدگاه