سحر زِ موجِ شَفق کرد آفتاب طلوع
فلک به سجده در اُفتاد پیشِ او به خُضوع
یکی پَرند درخشید همچو صاعقه ای
خطی کشید به فرقِ مُفاد لَفظ خُشوع
شکست قدِ رَسای نماز از این خط، و، شد
طنین فُزتُ در اقطارِ آسمان مَسموع
فتاد لرزه به رُکنِ شرایع و اَحکام
گریست چشمِ قیام و قُعود و ذکرِ و رکوع
سری که غبطهء اَفلاک بود از رَفعَت
زِ سجده گه نتوانست شد دگر مَرفوع
سری و تیغی و کینی و مَظهرِ دینی
نه در مقابله حایل نه در میانه مَنوع
صَریع ماند به مِحراب آنکه در همه عُمر
به حالِ سجده نمودی به دیده ها مَصروع
به سینه آنکه ینابیع علم و حِکمت داشت
فتادِ در دلِ اَمواجِ خون چون ینبوع
به خون طَپید شَهی کز وُفورِ رافتِ او
کسی نه رَنج ظِما دید نی مشقّتِ جوع
درید پردهء مُوهوم، ضَربتی، آنگاه
به اصلِ خویشتن آن اصلِ حقّ نمودِ رِجوع
سُروشِ غِیب زِ بانکِ تهدّمت والله
حَدیثِ قتلِ علی را به کُون داد شیوع
چشید لذّتِ فِیضِ لقای یار کسی
که داشت نفسِ خود از هر لذیذه ای مَمنوع
به سر رسید جفای سَقیفه و شُورا
زمانِ درکِ رَسول و بَتول گشت شُروع
سپهرِ سِفله نگه کن که طودِ حِلم و وِقار
زِ پا فکند به میلِ یکی جَهول و هَلوع
مگر که تکیه گهی ظُلم را شود پیدا
زِ دستگاهِ قَضا دستِ عَدل شد مَخلوع
علی که واضعِ میزانِ عَدلِ مُطلق بود
چو کشته شد زِ میان رفت واضع و مُوضوع
زِ ضَربتی، سِتمی شد عَیان که پنداری
که هر چه تیغ به عالم به هم شده مَجموع
خَراب کرد ستم پیشه ای بنای اِصول
خَضاب کرد زِ خون، ضَربتی جَمالِ فُروع
زِ قلبِ نصَّ شَریعت نمود مَنطقِ کُفر
به قتلِ حُجتِ حقّ نَسخِ آیتِ مَشروع
عَجب که خُفت به خون شَمسِ آسمانِ وِلا
نکرد شَرمی و باز آفتاب کرد طلوع
به خِیر و شَر به وِلای علی تَمسُک جوی
مشو به خِیر مَنوع و به وقتِ شرّ جزوع
زِِ فیضِ لطفِ لِسان اللَّه است و بس (عابد)
اگر تَراوُشِ طبعِ تو بر فتد مَطبوع
- چهارشنبه
- 31
- شهریور
- 1400
- ساعت
- 12:58
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
- شاعر:
-
محمد عابد
ارسال دیدگاه