گیرم اصلا نبری کرب و بلا چندین سال
کرمت را که نباید ببرم زیر سؤال

من همینقدر که نامت به زبانم جاریست
به تو مدیونم و هستم به خدا خوش اقبال

راه دادی منِ آلوده به عصیان ها را
عزتم دادی و دادی به مقامم پر و بال

سخت درمانده ام از شکرِ همین یک نعمت
که رسید از تو همه عمر به من نانِ حلال

عاشقم کردی و این عشق بها داده به من
به أبالفضل(ع) بدهکارِ توام در هر حال

نیست لطف تو که محدود به این چند صباح
محض توصیف‌ گداپروری ات نیست مجال

بگذر از خبط و خطاهایم و آقا نگذار
دور از صحن و سرایت بروم رو به زوال

خواستن با تشر از ساحت تو بی ادبی ست
عرض حاجت به تو با حجب و حیا اوج کمال

حکمتی هست یقیناً که دو سال اینگونه
بشود یک سفرِ کرب و بلا خواب و خیال

تا ابد بسته شود راهِ حریم تو اگر...
اگر ای وای محقق شود این فرض محال-

-باز فریاد زنان پای علَم میگویم:
«بأبي أنت و أمي» نرسد بر تو ملال!