کجـا دو دیــده مــن شـد مـثــال دریــا را      نخـواهد ایـن دل مـن مانــدنِ به دنـیــا را
تمام روزو شب من به گریه طی گشتـه      بخـاطــر آورم آن گــریــه هـــای زهـــرا را
صدای گریه یک طفـل تا کـه بـشنـیــدم       بـه نـالـه آمـدم و لـعــن کـــردم آن هـا را
کـه داغ طـفــل گـذاشـتـنــد بـر دل بـابـا      بگیـرد آتـــش و نـیــران، جـمـلـه اعــدا را
عـزیــز آل پیـمــبـــر ذلـیـل مـی گـردیــد      زدنـد تهـمــت و بـهـتــان خــارجـی مـا را
هـنــوز مانـده اثـر از اسـارتـم در شهـــر      نگـاه کن فقـط این دست و گـردن و پـا را
نـدار کـوفــه و شــام آمـده پــی غــارت      گمـان ، بُــرد کـه بـا غـارتـش شـــود دارا
سه روز کنج خرابه طعـام هـم نـاچـیـــز       دریـغ کـرده عــدو چـنـــد دانــه خـرمـا را
سه روز گفتم و یادی ازآن سه روز کنـم       گـرفتـه اسـت بـدن هـای پـاره صحــرا را
بـه روی خـاک پـر از خـون کـربـلا دیــدم      که سم اسب شکسـت استخـوان بابا را
میـان علقـمـه بعد از سـه روز بوسیــدم       تـن بــدون ســر و آن دو دسـت سقـا را
امـان ز شام و امـان، اعظـم مصیـبــتـنـا        بخوان تـو محـسـن ذاکـر عـزای مــولا را
شاعر:خادم الزهرا