رسید از دست حق حُسنِ مجسم، گوهرِ نایاب
امیرِ سوم هستی، دلیل این جنونِ ناب

به نور صورتش دست توسل میزند خورشید
برای دیدنش افتاده ماهِ آسمان از خواب

همینکه چشمهایش باز میشد اولِ هر صبح
تبسم میزد و میشد دلِ زهرا(س) برایش آب

از این میلادِ فرخنده دو خیرِ ناب حاصل شد
علی(ع) شد صاحبِ فرزند، ما هم صاحبِ ارباب

بنای کسب رزقِ جاودان را داشت میکاییل
اگر میداد با عشق و ادب گهواره اش را تاب

میان خیلِ سائل های دورِ خانهٔ حیدر
خودم دیدم که میشد قلبِ فطرس بیشتر بیتاب

سلامی عرض کرد و میگرفت از دستِ قنداقه-
عجب بال و پری در اولین ساعاتِ دقّ الباب

شنیدم با نگاهش میشود آرام پیچیده-
دوای درد عالم در حریر نازکِ مهتاب

چه آقایی که در هر دو جهان هنگام آمرزش
برای عاشقانش خود فراهم میکند اسباب!