#نذر_میلاد_حضرت_علی_اکبر_ع

به صبحِ طلوعِ شکرقندِ تو
چمن می تراود ز لبخندِ تو

نسیمِ دَمت محضِ شادابی است
به عشقِ تو رنگِ جهان آبی است

چه شوری به جانِ تو آکنده است
قلم هم ز وصفِ تو شرمنده است

گلِ باغِ لیلا جمالت بهار
اذان گوی بابا دَمت ذوالفقار

نشسته قمر محوِ سیمای تو
غزلخوانِ تو گشته بابای تو

علی چشمه ی مِهر و جوشان تویی
که یاسین و طاهای قرآن تویی

نوازشگرت عمّه جان زینب است
ز عشقت ثناگوی تو هر شب است

فدایت که سبز است پیمانِ تو
فقط نامِ عشق است عنوانِ تو

شمیمِ نفس های تو طعمِ آب
به دامانِ لیلا عزیزم بخواب

علی هستیّ و مثلِ پیغمبری
تو از هر جوانی علی سرتری

بهشتم بوَد روی زیبای تو
بوَد قدرِ من قدِ رعنای تو

تو شش‌ گوشه‌ کردی‌ حرم‌ را علی
که ذکرِ مجسّم، تویی یا علی

تو اوّل علی، بعدِ حیدر شدی
که در کربلا زود پرپر شدی

به شاهِ شهیدان پسر گشته‌ای
تو اوّل به بابا سِپر گشته‌ای

فدای لبِ تشنه و حنجرت
فدای دو چشمانِ از خون ترت

الا نورِ چشمانِ اهلِ حرم
تو تاجِ همایی به روی سرم

به گلزارِ حیدر گلِ لاله‌ای
به رخسارِ ماهِ ولا ژاله‌ای

تو لیلا و لیلاست مجنونِ تو
بقای شریعت هم از خونِ توست

تو در کربلا شمعِ سوزان شدی
وَ شاگرد رزمِ عموجان شدی

ادب را هم از عمّه آموختی
که سقا شدی و خودت سوختی

تو قبل از علمدار سقا شدی
که با کامِ تشنه چو دریا شدی

تو با اذنِ سقای دشتِ بلا
سقایت نمودی همه خیمه ها

منم زائرِ صحنِ چشمانِ تو
حقیرم به درگاهِ احسانِ تو

نظر کن گدا را ز لطف و کرم
همه دردِ من شد فراقِ حرم

نظر کن به چشمانِ بارانی ام
جوازِ زیارت کن ارزانی ام!

#شنبه_۲۱_اسفند_۱۴۰۰
#هستی_محرابی