در کنار اقتدارش کارِ دشمن آه بود
نور امیدی برای هر دلِ گمراه بود

خط و ربطش منتهی میشد به اخلاص و عمل
منبرش عالی ترین سنگر وَ پایگاه بود

کوخ های بی تجمّل را همیشه دوست داشت
از جفایِ ساکنانِ کاخ ها آگاه بود

ظالمانی بی غم و بی درد، با دنیا رفیق
دوستدارِ آرزوهای کم و کوتاه بود

با غضب نابود کرد آثارِ استکبار را
سخت از تبعیض بیزار و عدالتخواه بود

در سلوکش زندگی تفسیر میشد بندگی
عارفِ سیر إلی الحق بود؛ روح الله بود

انقلابش را به دست حضرت منجی سپرد
جمعه جمعه عاشق و چشم انتظارِ ماه بود

رفت و ایران شد پریشان-حال‌! از تهران و قم-
-تا جماران از فراقش غرقِ اشک آه بود!