◾️بند اول
ای لاله ی پژمردَم شیرین زبونِ بابا
یه لحظه آروم بگیر تو رو به جونِ بابا
اینقد نکن تو واسم گریه وُ بی قراری
اون اشکِ چشمت شسته این زخمِ خونِ بابا
ای دخترِ سه ساله ام
زخمی ترین آلاله ام
در شامِ مویه های غم_
لالائی ات شد ناله ام
وای از ردِّ نیزه ها، آه! مونده تنت به جا
آه! بس زد عدو لگد، وای افتاده ای ز پا
◾️بند_دوم
وقتی سرِ پِدَر رو دیدی پُر از جراحت
در بینِ طشتِ زرّین در بینِ اون جماعت
ظالم با چوبِ دستی، اونم به چه وقاحت_
او میزده به لبهام، تو میزدی به صورت
سرَم بزار رو دامنت
شد لحظه ی جون کندنت
دیدم ز نیزه زخمیه_
ای لاله سر تا پا تنت
وای در اوجِ تاب و تب، وای خون میچکد ز لب
آه! در کنجِ شامِ غم، وای روزِ تو گشته شب
◾️بند سوم
هر کی رسیده پیشت سیلی به روی تو زد
با خنجر و نیزه بر زخمِ بازوی تو زد
خودم دیدم عدو نه فقط با تازیونه_
چون مادرم تو کوچه پا بر پهلوی تو زد
میری ولی جا میزاری_
تو قلبِ ما بهونه تو
اون گیسوهای سوخته وُ_
اون زخمِ تازیونه تو
وای از دیده ی ترَت، وای سوخته بال و پرَت
وای هر غم به طالع ات، آه! بود ارثِ مادرت
◾️بند چهارم
هم تازیونه می زد بر زخمه ی تنِ تو
هم بندِ ریسِمان رو پیچیده گردنِ تو
دیدم به نیزه اون شب هنگامِ خیمه سوزان
شعله به شعله آتیش افتاده دامنِ تو
شامِ بلا غوغا شده
اشکِ چِشات دریا شده
کنجِ بلا خواب دیده ای_
گوشواره ات پیدا شده
آه! از دیده خونفشان، وای از چوبِ خیزران
آه در آغوشِ خزان، وای دادی تو لاله جان!
- سه شنبه
- 11
- مرداد
- 1401
- ساعت
- 11:8
- نوشته شده توسط
- سید محسن احمدزاده صفار
- شاعر:
-
هستی محرابی
ارسال دیدگاه