شَرِّ شب را از وجود صبح دورش کن خودت
کلبه ی تاریک ما را غرق نورش کن خودت

دیده‌ی یوسف‌ندیده..، تا ابد بینا مَباد
آه! این یعقوب را با گریه کورش کن خودت

من چه شب‌هایی که از دوریِ تو خوابم نبرد
گاه گاهی خاطراتم را مرورش کن خودت

درد هجرت طاقتِ تنهایی ام را طاق کرد
دست بر قلبم بکش..، قدری صبورش کن خودت

ظرفیت با ظرف‌ِخالی‌داشتن بالا رَوَد
مستمند خانه‌ات را باشعورش کن خودت

در مسیر وصل..، بِالاِجبار باید گریه کرد
هر زمان پا پس کشید این چشم..، زورش کن خودت

دست از دنیا کشیدن راه حلَّش روضه است
کنج هیئت را برایم کوه طورش کن خودت

کاش از فرزند‌های من یکی جُون‌ات شود
با همین سینه‌زنی مَرد ظهورش کن خودت

بهترین ساعات عمرم گریه بر جدّ شماست
لحظه ی شیرین من را شورِ شورش کن خودت

این گدا دلشوره دارد جا بماند اربعین...
کربلای نوکرت را جفت و جورش کن خودت

سوختم وقتی شنیدم عمه جانت شام رفت
آتش جان مرا عین تنورش کن خودت
*
*
دختر حیدر کجا،این مستِ لایعقَل کجا...
ای خدا این بددهن را زود دورش کن خودت