از این عمود وقتی، تا آن عمود رفتم
بر بالِ نور بودم، رَه را چه زود رفتم
زیرِ حرارتِ عشق، می‌سوختم، ولیکن،
اصلا ضرر نکردم، دنبالِ سود، رفتم
آغوشِ بازِ صحرا، من را بغل گرفت و
با صد سلام و تکبیر، با صد درود رفتم
در جمعِ بی‌قراران، دلدادگانِ خورشید،
من قطره بودم اما، همراهِ رود رفتم
**
سیلی کسی نمی‌زد، کس ناسزا نمی‌گفت
کِی با دلی شکسته، رویی کبود رفتم؟
- پنج شنبه
- 24
- شهریور
- 1401
- ساعت
- 16:20
- نوشته شده توسط
- احسان مشفق
- شاعر:
-
عادل حسین قربان
ارسال دیدگاه