پابه پای حضرتِ زهرا(س) و حیدر در بقیع
زائرانه میرود امشب پیمبر(ص) در بقیع

می نشیند روی خاک و میکشد از سینه آه
ای زمین داری امانت چند گوهر در بقیع

آسمان با شال مشکی بر مزار افتاده است
میشود با اشکِ اهلِ عرش؛ محشر در بقیع

یادِ تابوتی که شد دریایی از بارانِ تیر
خواهرش را میکُشد گریان و مضطر در بقیع

کربلا جای خودش! عمریست از داغ حسن(ع)
مادر سادات دارد حالِ دیگر در بقیع

زیر لب میگوید این را...داشتی مثل حسین(ع)
کاش یک صحن و سرا با سنگ مرمر در بقیع

میشود آباد حتی بهتر از آنچه که بود
بیشتر از پیش می آید کبوتر در بقیع

محض سائل پروری؛ نذر امام ِ مجتبی(ع)
سفره اش را پهن خواهد کرد مادر در بقیع

اشک میریزیم در باب الحسن(ع) یادِ حسین(ع)
نیمهٔ شب روضه میخوانیم آخر در بقیع!