سوزاند چنان زهر جفا بال و پرش را
انگار نمی‌ديد دگر دور و برش را
جانش ز عطش سوخت چنان جد غريبش
طوری كه بهم ريخت تمام جگرش را
شش سال ،نگهداشت علیرغم اسيری
ميراثِ به جا مانده‌ی نسلِ پدرش را
پنداشته بودند اگر حبس كنندش
از شاخه بريدند دگر برگ و برش را
با اينكه به زندان شده مسموم، ولی باز
تاريخ نوشت آنچه كه آمد به سرش را
تا شيعه به بيراهه‌ی ترديد نيفتد
بگذاشت درين معركه، تنها پسرش را
- چهارشنبه
- 27
- مهر
- 1401
- ساعت
- 9:50
- نوشته شده توسط
- فاطمه سرسخت
- شاعر:
-
نفیسه سادات موسوی
ارسال دیدگاه