ای نگاهت روشنی بخش ِ تمام نورها
ذکرِ خیرت مایهٔ آرامش رنجورها

جذبهٔ چشمت به قدری هست پُر تأثیر که
می برَد خشم و غضب از سینهٔ مغرورها

مجتبی(ع) شد با جزامی همنشین و میشود-
-دست هایِ مهربانِ تو عصایِ کورها

پا به پایم؛ تا که میگویم امام ِ عسکری(ع)
دانه دانه مستِ نامت میشوند انگورها

ماهِ زندان بودی و هر شب اسیرت می شدند
اکثراً زندانیان و غالباً مأمورها

دل برایت بیقرار است و گمانم باز هم
سامرایت دلبری ها کرده از آن دورها

عاشقت باشم إلهي...کاش تأییدم کنی
عاشقم باشی! نباشم کاش از منفورها

امر فرمودی شوَم زینت برای اهل بیت(ع)
ای به روی چَشم! تا باشد از این دستورها! *

‌* قال العسکری(ع):
«إتقوا الله وَ کُونُوا لَنَا زَیناً ولا تَکُونوا لَنَا شَیناً»
امام حسن عسکری(ع) فرمودند:
«پارسایی و تقوای الهی پیشه کنید و مایه افتخار و زینت ما باشید، نه مایه سرشکستگی ما»
(بحارالانوار، ج٧٨، ص٣٧٢)