السَّلامُ عَلَیْک یا اُمَّ الْمُؤْمِنِینَ، اَلسَّلامُ عَلَیْک یا زَوْجَةَ سَیّـِدِ الْمُرْسَلِینِ، اَلسَّلامُ عَلَیْک یا اُمَّ فاطِمَةَ الزَّهْراءِ سَیِّدَةِ نِساءِ الْعالَمِینَ، اَلسَّلامُ عَلَیْک یا أَوَّلَ الْمُؤْمِناتِ، اَلسَّلامُ عَلَیْک یا مَنْ أَنْفَقَتْ مالَها فِی نُصْرَةِ سَیِّدِ الاْنْبِیاءِ، وَ نَصَرَتْهُ مَااسْتَطاعَتْ وَدافَعَتْ عَنْهُ الاْعْداءَ، اَلسَّلامُ عَلَیْک یا مَنْ سَلَّمَ عَلَیْها جَبْرَئِیلُ، وَ بلَّغَهَا السَّلامَ مِنَ اللهِ الْجَلِیلِ، فَهَنِیئاً لَک بِما أَوْلاک اللهُ مِنْ فَضْل، وَالسَّلامُ عَلَیْک وَ رَحْمَةُ اللهِ وَ بَرَکاتُهُ.

آورده ام امشب غم پنهانی خود را

بر شانه شب قدرِ پریشانی خود را

رفتی و نگفتیم همین قدر که داریم

از برکت دست تو مسلمانی خود را

در سجده نبخشیده کسی جز تو به این خاک

در راه خدا گرمی پیشانی خود را

آیا چه بر اسلام گذشته است که بُرده_

از خاطر خود خاطره ی بانی خود را

ایمان به تو و مادری‌ات هر که ندارد

فریاد زده وسعت نادانی خود را

پنهان مکن ای ماه دعا در دل این شب

از قبله‌ی دل صورت بارانی خود را

یک عمر به امید عطای تو نشستیم

پس جمع مکن سفره ی مهمانی خود را

بر چهره‌ی زهرای خودت خوب نظر کن

بسپار به خاطر غم پایانی خود را