مثلِ ابرایِ بهاری ، میباره چِشام
میدونم که دیگه راهی ، نمونده برام
ولی با این همه پستی ، دلم روشنِ
تویِ تارکیِ مَحضم ، حرم روشنِ
حرمِ دلی که از عشقِ تو داره تب
گرچه من غرق گناهم ، اقا روز و شب
نا امید نمیشی از من ، دعام میکنی
همه ساله شبایِ قدر صدام میکنی
درُ وا میکنی اقا ؟ گدا اومده
سربه زیر و شرمسار از شما اومده
خوشیامُ کردم اما به چه قِیمتی؟
بیشتر از هزارسالِ که تُ تو غیبتی
معلومِ اَلعَجَلم از تهِ دل نبود
ولی دلتنگیایِ تو شده زود به زود
من حواسم بتو نیستُ ، امیدت منم
عمریِ زبونی از مهدی دم میزنم
نکنه فکر کنی اقا که بی غیرتم؟
بیخیالِ زن و اگاهی و عفتم
چادرِ مادرت اقا عزیزِ هنوز
ولی میدونی دلامون مریضِ هنوز
یادمون نرفته اون چادرِ سوخته رو
بازو و سینه و پهلویِ به در دوخته رو
یادمون نمیره سقا خجالت کشید
وقتی که دویدن زینبش رو میدید
غیرتِ سقا هنوزم تو رگهایِ ماست
عفتِ عمه ی سادات هنوزم به پاست
نکنه اقا بیاد و بپرسه که اون
چادرِ امانتِ مادرِ من کجاست؟
- شنبه
- 19
- فروردین
- 1402
- ساعت
- 10:40
- نوشته شده توسط
- فاطمه سرسخت
- شاعر:
-
خادم الزینب
ارسال دیدگاه