بگذار که از غربت دلدار بمیرم

در دشت جنون یا که سرِ دار بمیرم

خوش نیست دلم جز به دو خط روضه ی ارباب

ای کاش بمیرم ز غم یار ، بمیرم

پشت درِ آتش زده ای همره مادر

از ناله ی بین در و دیوار بمیرم

هرگز نکشم دست ز دامان تو ای عشق

گر زنده شوم هر دم و هر بار بمیرم

همراه اسیران حرم در دل صحرا

از غربت و اندوه علمدار بمیرم

جاریست هوای حرمت در دل تنگم

راضی نشو از حسرت دیدار بمیرم

ای ساقی عطشان برسانم به شهادت

مگذار در این حال گرفتار بمیرم

نعیمه امامی اشلق