شعر شهادت فاطمه زهرا-کی می‌شه تو مدینه پر بزنم زاری کنم
با صدای ناله‌هام آقامون و یاری کنم
تا که اسمِ بقیع و به روی لبهام می‌آرم
غربتِ مادرش و به یاد مولام می‌آرم
اگه من برم بقیع با اشک و حسرت می‌نالم
خودم و مثل کبوتراش رو خاکا می‌مالم
دور قبرای خاکی کبوترا پر می‌زنند
دنبالِ یه قبر مخفی هر کجا سر می‌زنند
شنیدم شب که می‌شه چراغاشون خاموش می‌شن
زائرا پشت همون پنجره‌ها بی‌هوش می‌شن
نیمه‌ی شب‌ها تو بقیع صدای ناله‌ای می‌آد
میون قبرا یکی زار می‌زنه خیلی زیاد
می‌گه غربتِ کوچه می‌زنه آتیشم مادر
یه روزی خودم می‌آم منتقمت می‌شم مادر