شد چُو خَرگاهِ اِمامَت چون صَدف
خالی از دَرهای دَریای شَرَف
شاهِ دِین را گُوهری بَهرِ نِثار
جُز دُرَّ غَلطان نَماند اَندَر کِنار
شیر خوارِه شیر غابِ پُر دِلی
نَعت او عَبدالله و نامَش علی
دَر طِفُولیّت مَسیحِ عَهدِ عِشق
اِنی عَبدالله گُو دَر مَهد عِشق
بَهرِ تَلقینِ شَهادَت تِشنِه کَام
از دَمِ رُوح القُدُس دَر بَطنِ مام
ماهیّ بَحرِ لَدّنی دَر شَرَف
ناوک نمرود امت را هدف
دادِه یادَش مامِ عِصمَت جای شیر
دَر اَزَل خُون خُوردِن از پِستانِ تیر
کُودَکی دَر عَهد مَهد اُستادِ عِشق
دادِه پیرانِ کُهَن را یادِ عِشق
طِفلِ خُرد اَمّا بِمَعنی بَس سِتُرگ
کَز بُلندی خُرد بِنمایَد بُزُرگ
خود کَبیر اَست اَر چِه بِنمایَد صَغیر
دَر میانِ سَعبَة سیارِه تیر
عِشق را چُون نُوبَتِ طُغیان رِسید
شد سُوی خِیمه رَوان شاهِ شَهید
دِید اَصغَر خُفتِه دَر حُجرِ رُباب
چُون هِلالی دَر کِنارِ آفتاب
چِهرة کُودَک چُو دُردی بَرگِ بید
شیر دَر پِستانِ مادَر ناپَدید،
با زبانِحال آن طِفلِ صَغیر
گُفت با شَه کِی اَمیرِ شیر گِیر
جُملَه را دادی شَراب از جامِ عِشق
جُز مَرا کَمتَر نَشد زان کَامِ عِشق
گر چِه وَقتِ جانفشانی دِیر شد
مُهلَتی بایِست تا خُون شیر شد
زان مِئی کَز وِی چو قاسِم نُوش کرد
نُو عَروسِ بَخت دَر آغُوش کرد
زان مِئی کاَکبَر چُو رَفت از وِی زِ پا
با سَر آمد سُوی مِیدانِ وَفا
شَه گِرفت آن طِفلِ مَه اَندَر کِنار
یافت در وِی در دِلِ دَریا قَرار
آری آری مَه که شد دُورَش تَمام
دَر کِنارِ خُور بُوَد او را مَقام
بُرد آن مَه را بِسُوی رَزمگَاه
کرد رُو با شامِیانِ رُو سیاه
گُفت کِای کافَر دِلانِ بَد سُگال
که بِرُویم بَسته اَید آبِ زُلال
گر شُما را مَن گُنهکارَم به پیش
طِفل را نَبُوَد گُنه دَر هِیچ کیش
آب نا پِیدا و کُودَک نا صَبُور
شیر از پِستانِ مادَر گَشتِه دور
زِین فَراتی که بُوَد مِهرِ بَتُول
جُرعه ای بَخشید بَر سِبطِ رَسول
شاه دَر گُفتار و کُودَک گرمِ خواب
که زِ نُوک ناوُکش دادَند آب
دَر کَمان بِنهاد تیری حَرمَلِه
اوُفتاد اَندر مَلائک غُل غُلِه
رَست چُون تیر از کَمانِ شُومِ او
پَر زَنان بِنشَست بَر حُلقُومِ او
چون دَرید آن حَلق تیرِ جانگُداز
سَر زِ بازُوی یَدالله کَرد باز
تا کَمان زِه خوردِه چَرخِ پیر را
کَس نَدیدِه دو نشان یک تیر را
تیر کَز بازوی آن سَروَر گُذَشت
بَر دِلِ مَجروحِ پِیغَمبَر گُذَشت
نُوکِ تیر و حَلقِ طِفلِ ناتَوان
آسمانا واژگُون بادَت کَمان
شَه کِشید آن تیر و گُفت اِی داوَرَم
داوَری خواه از گُروهِ کَافرَم
نِیست اِین نُو باوة پِیغَمبَرت
از فَصیل ناقِه کَمتَر دَر بَرَت
شَه ببالا میفِشانَد آن خونِ پاک
قَطره اِی زان بَر نَگشتی سُوی خاک
بِنگَرید آن مُرغِ دَست آمُوزِ عَرش
که چِسان دَر خون هَمی غَلطد بِفَرش
این نِگارین خون که دارد بُوی طِیب
تُحفه اِی سُوی حَبیب است از جَحیب
دَر رُبائید این نِگارِ پاک را
پَردِه گُلناری کُنید اَفلاک را
دَر رُبائید اِین گُهرهای ثَمین
که نَیاید دانِه اِی زان بَر زَمین
قَطره اِی زِین خون اَگر رِیزد بِخاک
گَردَد عالَم گیرِ طوفانِ هَلاک
تیر خُوردِه شاهبازِ دَستِ شاه
کرد بَر روی شَه آسیمِه نِگاه
غُنچهء لَب بَر تَبَسُم باز کَرد
دَر کِنارِ باب خوابِ ناز کَرد
وان گُشودَن لَب بِلَب خَند از چِه بود
وان نِثارِ شُکّر و قَند از چِه بود
پَس نِدا آمَد بِدو کِای شَهریار
اِین رَضیعِ خویش را بَر ما گُذار
تا دَهیمَش شیر از پِستانِ حُور
خوش بِخوابانیمَش اَندَر مَهدِ نُور
پَس شَه آن دُرَّ ثَمین دَر خاک کرد
خاکِ غَم بَر تارِکِ اَفلاک کَرد
آری آری عاشقانِ روی دُوست
اِینچِنین قُربانی آرد سُوی دُوست
اَندَر آن کِشوَر که جای دّلبَر است
نَه حَدِیثِ اَکبر و نَه اَصغر است
- شنبه
- 14
- مرداد
- 1402
- ساعت
- 22:11
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
- شاعر:
-
حجة الاسلام نیر تبریزی
ارسال دیدگاه