خاکِ، خون آغِشتهء لَب تِشنگَانِ کَربَلاست
آخر اِی چِشمِ بَلابین جُوی خون بارَت کُجاست؟
جُز به چِشم و چِهره مَسپُر خاکِ این رَه، کَان همه
نَرگِسِ چِشم و گُلِ رُخسارِ آلِ مُصطَفاست
اِی دِلِ بی صَبرِ مَن آرام گَیر اِینجا دَمی
کَاندَر اِینجا مَنزلِ آرامِ جانِ مُرتَضاست
اِین سَوادِ خوابگاهِ قُرة العِین علی است
وِین حَریمِ بارگاهِ کَعبهء عِز و عَلاست
رُوضهء پاکِ حُسین است اِین که مُشکِ زُلفِ حُور
خویشتَن را بَستِه بَر جارُوب اِین جَنّت سَراست
شَمعِ عالَم تاب عِیسی را دَرین دِیرِ کُهَن
هر صَباح از پَرتُوِ قَندیل زَرینَش ضیاست
زاب چِشمِ زایرانِ رُوضه اَش طُوبی لَهُم
شاخِ طُوبی را به جَنت قّوَتِ نَشو و نَماست
مَهبَطِ اَنوارِ عِزّت، مَظهرِ اَسرارِ لُطف
مَنزلِ آیاتِ رَحمَت، مَشهَدِ آلِ عَباست
اِی که زَوّار مَلایِک را جِنابَت مَقصَد است
وِی که مَجمُوعِ خَلایِق را ضَمیرَت پیشواست
نَعلِ شَبرَنگ تُو گُوشِ عَرشیان را گُوشوار
گَردِ نَعلِینِ تُو چِشمِ رُوشنان را تُوتیاست
صَفحهء تیغِ زَبانَت عاری از عِیبِ خِلاف
روی مَرّات ضَمیرِ صافی از رَنگِ ریاست
ناری از نُورِ جَبینَت، شَمعِ تابانِ صَباح
تاری از لُطفِ سیاهَت، خَطِ مِشکینِ مَساست
نا سَزایی کآتَشِ قَهرِ تُو در وِی شُعلِه زَد
تا قیامَت هِیمِهء دُوزَخ شد و اِینَش سَزاست
بَهرِه جُز آتَش چِه دارد هر که سَر بُردِ به تیغ؟
خاصِه شَمعی را که او چِشم و چِراغِ اَنبیاست
هر سَگی کَز رُوبَهی با شیرِ یَزدان پِنجه زَد
گَر خودِ او آهُوی تاتارست، دَر اَصلَش خَطاست
تا نَهان شد آفتابِ طَلعَتَت دَر زیرِ خاک
هر سَحر پیراهنِ شَب دَر بَرِ گیتی قَباست
دَر حَقِ بابِ شُما آمَد «علیّ بابَها»
هر کُجا فَضلی دَرین باب است، دَر بابِ شُماست
تا صَبا از سَر خاکِ عَنبَرینَت بُرد بوی
عاشقِ او شد بِه صَد دِل زِین سَبَب نامَش صَباست
هر کس از باطِل به جایی اِلتجایی می کُند
زان میان ما را جَنابِ آلِ حِیدَر مُلتجاست
کُوری چِشمِ مُخالِف، مَن حُسینی مَذهَبم
راهِ حَق این اَست و نَتوانَم نَهُفتَن راهِ راست
اِی چو دَریا خُشک لَب، لَب تِشنگَانِ رَحمَتَیم
آب رُویی دِه بِه ما کابِ هَمِه عالَم تَر است
خواهِشَت آب اَست و ما می آوَریم اِینَک بِه چِشم
خاکسارِ آنکس که با دَریا به آبَش ماجَراست
بَر لَبِ رُودِ علی، تا آب دِلجُوی فَرات
بَستِه شد زان روز باز اُفتادُه آب از چِشمهاست
جُوهَرِ آبِ فَرات از خُونِ پاکَان گَشت لَعل
اِین زَمان آن آبِ خُونین هَمچِنان دَر چِشمِ ماست
سَنگَها بَر سینِه کُوبان، جامها دَر نیل عَرق
می رَود نالان فَرات، آری ازین غَم دَر عَزاست
آب کَف بَر روی ازین غَم می زَنَد، لِیکَن چِه سُود؟
کَف زَدَن بَر سَر کُنُون کانَدر کَفَش بادِ هَواست
یا اِمامِ المُتَقین ما مُفلِسانِ طاعَتیم
یک قَبُولَت صَد چُو ما را تا اَبَد بَرگَ و نَواست
یا شَفیعِ المُذنبَین دَر خُشکسال رَحمَتِیم
زابِرِ اِحسانِ تُو ما را چِشَم باران عَطاست
یا اَمیر المُومِنین عام اَست خوانِ رَحمَتَت
مُستَحَقِ بی نَوا را بَر دَرت گُوشِ صَلاست
یا اِمامِ المُسلِمین از ما عِنایَت وا مَگیر
خود تُو می دانی که #سلمان بَندهء آلِ عَباست
نِسبَتِ مَن با شُما اَکنُون دَرین اَبیات نیست
مُصطفی فَرمُود #سلمان هم زِ اَهلِ بِیتِ ماست
رُوضه اَت را من هَوادارم بِجان قَندِیل وار
آتَشین دِل دَر بَرَم دایِم مُعلَق زِین هَواست
خِدمَتی لایِق نَمی آیَد زِ مَن بَهرِ نِثار
خُردِه اِی آوَرده اَم وان دَر مَنظُوم ثِناست
هر کسی را دَست بَر چیزی، و ما را بَر دُعا
رَد مَکُن چون دَستِ این دَرویشِ مِسکین بَر دُعاست
یا اَبا عبدالله! از لطف تو حاجاتِ همه
چون رَوا شد حاجت ما گر بَر آیَد هم رَواست
#زنده_یاد_سلمان_ساوجی_رحمة_الله_علیه
- شنبه
- 14
- مرداد
- 1402
- ساعت
- 23:21
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
ارسال دیدگاه