شیعیان دِیگر هَوای نِینَوا دارَد حسین
روی دِل با کارِوانِ کَربَلا دارَد حسین
از حَریمِ کَعبهء جَدّش به اَشگی شُست دَست
مَروِه پُشتِ سَر نَهاد اَمّا صَفا دارَد حسین
می بَرَد دَر کُربَلا هَفتاد و دُو ذِبحِ عَظیم
بیش از اینها حُرمَتِ کُوی مِنا دارَد حسین
پیشِ رُو راهِ دِیارِ نِیستی کَافیش نِیست
اَشگ و آهِ عالَمی هَم دَر قَفا دارَد حسین
بَس که مَحمَل ها رَوَد مَنزِل بِه مَنزِل با شِتاب
کَس نمی دانَد عَرُوسی یا عَزا دارَد حسین
رَختِ دِیباجِ حَرم چُون گُل بِتاراج اَش بَرَند
تا بِجائی که کَفَن از بُورِیا دارَد حسین
بُردَنِ اَهلِ حَرم دَستُور بُود و سِرَّ غِیب
وَرنَه این بی حُرمَتی ها کِی رَوا دارَد حسین
سَروَران پَروانگانِ شَمعِ رُخسارَش وَلی
چُون سَحر رُوشَن که سَر از تَن جُدا دارَد حسین
سَر بِقاچِ زین نَهاده راه پِیمای عَراق
می نَمایَد خُود که عَهدی با خدا دارَد حسین
او وَفای عَهد را با سَر کُند سُودا وَلی
خُون بِدِل از کُوفیانِ بی وَفا دارَد حسین
دُشمنانَش بی اَمان و دُوستانَش بیوَفا
با کُدامِین سَر کُند، مُشکِل دُو تا دارَد حسین
سیرَتِ آلِ علی با سَر نُوشتِ کَربَلاست
هَر زَمان از ما، یِکی صُورَت نَما دارَد حسین
آبِ خُود با دُشمنانِ تِشنَه قِسمَت میکُند
عِزّت و آزادِگی بین تا کُجا دارَد حسین
دُشمَنَش هم آب میبَندَد به روی اَهلِ بِیت
داوَری بین با چِه قُومی بی حَیا دارَد حسین
بَعد از اینَش صَحنِه ها و پَردِه ها اَشگ است و خُون
دِل تَماشا کُن چِه رَنگین پَردِه ها دارَد حسین
سازِ عِشق اَست و بِه دِل هَر زَخمِ پِیکان زَخمِه اِی
گُوش کُن عالَم پُر از شُور و نَوا دارَد حسین
دستِ آخر کَز هَمه بیگَانهِ شد دِیدَم هَنُوز
با دَمِ خَنجَر نِگَاهی آشنا دارَد حسین
شِمر گُویَد گُوش کَردَم تا چِه خواهَد از خدا
جای نِفرین زِیرِ لَب دِیدَم دُعا دارَد حسین
اَشگِ خُونین گُو بیا بِنشین بِچِشمِِ #شهریار
کَاندَرین گُوشهِ عزائی بی رِیا دارَد حسین
- شنبه
- 14
- مرداد
- 1402
- ساعت
- 23:41
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
- شاعر:
-
محمد حسین شهریار
ارسال دیدگاه