آفرینش را سَبَب مَحبُوبِ بی هَمتا عَلیست
مَظهرِ صُنعِ خدا مُشتَق از اَعلا عَلیست
من کُجا و مَدحِ آن مَحبُوبِ بی هَمتا کُجا؟
مادِحَش حَق اَست و مَمدُوحِ حَقِ یِکتا عَلیست
در غَدیرِ خمّ جِبریل آمَد از گَردُون فُرود
گُفت بَر طاها مَقامِ نَصب را دارا عَلیست
حَق دُرودَت میفِرِستَد گُویَد اِی مَحبوبِ من
هان که تَکمیلِ رِسالَت را وِصایَت با عَلیست
آنچه از داوَر رَسیدِه بَر تُو در شأنِ علی
بازگُو تا فاش گردَد شافِعِ عُقبی عَلیست
عِلمِ مُوسی نَزدِ عِلمِ خِضر از دَریا نَمی
عِلمِ خِضر و عِلم مُوسی قَطره و دَریا عَلیست
هَر که را اوُلی بِنَفسی اِنت هر آنکُو مُومن است
مال و جانَش را دو صَد بار از خودَش اوُلی عَلیست
اَحمَدِ مُرسَل گِرفت از بازوانِ مُرتَضی
بُرد بالا و بِگُفت این شُوهَرِ زَهرا عَلیست
من که مُولای شُمایم از شُما اوُلی بِنَفس
جانِشینِ مَن علی و بَر شُما مُولا عَلیست
آیهء اَلیُوم نازِل شد پِیّ اَکمالِ دین
آری آری دینِ یَزدان را کَمال اَفزا عَلیست
پُورِ طاها نیز اَندَر کَربَلا چون مُصطفی
بُرد بالا کُودکی دَر دَست دید اَعدا عَلیست
گُفت کِای قُومِ جَفا جُو این رَضیعِ تَشنِه لَب
نُو گُلی از گُلستانِ حَضرتِ طاها عَلیست
شیر در پِستان نَدارَد مادَرش از تَشنگی
در خیامَم حَشر بَر پا و از آن اِیما عَلیست
ای #حسینی در حَقیقَت سَر نِمیارَد فُرود
تاج و تَختِ خُسرَوی را هر که را مُولا عَلیست
- یکشنبه
- 15
- مرداد
- 1402
- ساعت
- 13:10
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
- شاعر:
-
سعدی زمان سیدرضا حسینی
ارسال دیدگاه