بو غم زده خاطر گینه صحن و چمن ایستر

بیر منظره ی قابل و سرو و سمن ایستر

مقصود چمندن نه چمن، کرب و بلادور

سروِ دلیم عبّاس او خورشید لقا دور

منظور سمندن او امامِ شهدا دور

چون اهلِ حقیقت نه گل و یاسمن ایستر

بو عالَمِ تکوینه مکوّن که خدادور

مقصود بو ایجاده فقط حُبّ ولادور

سررشته ی اهلِ عرفا مِهر و وفادور

بو مطلبه کشّاف، حسین و حسن ایستر

بو حُبّ سبب اولدی حسین عترت و آلین

ترک ایلدی شوقیله رهِ حقده جلالین

چون حق یولونا ویردی حسین مال و منالین

عالمده بو واضحدی که مُثمن ثَمَن ایستر

خلّاقه اولوب لازم حسینه عوض ایتسون

اولدی بو اراده که حسین حالینه یتسون

امر ایلدی بیماره اونون دفنینه گیتسون

محبوب حبیبین نجه عریان بدن ایستر؟

چون کرب و بلایه یتیشن وقتیده بیمار

بیر جمع گوروب حاضر او صحراده دل افکار

اوز عزملرین اهلِ قبیله ایدوب اظهار

تا کشف اولا مقصودِ دلِ ممتحن ایستر

دفنِ شهدایه او امام اولدی مصمّم

اول جمعیله مشغول اولوب اول شاهِ معظّم

دفن اولدولا بیر نوعیله اصحابِ مکرّم

بو امریده ابصارِ حقیقت گورن ایستر

گوردی آتاسین پیکرِ مجروحیله عریان

گونلر قاباقیندا قالیب اولشاه لب عطشان

تقدیمِ سلام ایلدی با دیده ی گریان

صدپاره اولان نعشی گوروب بیر کفن ایستر

امر ایتدی او جَمعه دولانا کامل او یرده

بیر زاد تاپالا دفنه اولا نائل او یرده

بیر پارچا اولوب کهنه حصیر حاصل او یرده

بیمار بو غمده نجه بیت الحزن ایستر

بیر قبر درست ایلدی اول سبطِ یدُالله

ایتدی آتاسین دفن تاپوب اصغری ناگاه

قویدی بالاسین سینه سی اوستونده چکوب آه

تا امّته محشرده شفاعت ایدن ایستر

ناکام قالان اکبری گوردی یری بوشدور

از بسکه مؤدبدی ایاق سمتینه خوشدور

دفن ایتدی همان یرده کی شهزادیه نوشدور

یا اینکه آتاینان بالا بیر انجمن ایستر

عبّاسِ وفاداره یتوب نوبه ی آخر

دوشموشدی فراته طرف اول طیّب و طاهر

تا گوردی عمو نعشینی اعضا مُتَناشِر

بیمار ملول اولدی او حاله دوزن ایستر

سجّاد یازوب قبرِ امامه بیر علامت

بو قبرِ حسین‌دور که ایچوب جامِ شهادت

عطشان یتیشوب قتله بو صحراده جماعت

بیر قطره او سو ایستدی امّا ویرن ایستر

(حصنی) یتیشوب مطلبون آخرده تمامه

سنده گوزیوی تیم گینه اول شاهِ انامه

چون باب وسیعدور اوزیوی سال او مقامه

مقصودوی عرض ایله که گوگلون ندن ایستر.

مرحوم حصنی خوئی، فنّ شاعری را از مرحوم استاد میرزا عبدالوهاب حقیر خویی(ره) آموخته و پس از فوتِ مرحوم حقیر خویی، قسمتی از اشعارِ حقیر خویی و سروده های خود را در سال ۱۳۵۰ هجری قمری، به چاپ رسانده است، مرحوم حصنی خویی معاصرِ مرحومین گنجی خویی و سائل خویی بوده است؛ فقیر خویی که اشعارِ مراثی زیادی دارد و دارای دیوانِ چاپی هم می باشد، فرزندِ مرحوم حصنی خویی می باشد؛ و یک حصنی تبریزی هم در شهرِ تبریز، محله ی شتربان، چهار دربندها سکونت داشت، که این حصنی به غیر از حصنی تبریزی است.