دل تنگم هوای مادر کرد

یاد آن خاطرات غم بارَش
یاد دارم که مادرم را درد

چقدر داده بود آزارش
هرگز از یاد من نخواهد رفت

آنچه را که به چشم خود دیدم
مادرم بین شعله گیر افتاد 

چقدر من ز غصه ترسیدم
در هجوم زبانه آتش 

یاس را زیر پا لگد کردند
خواستم پیش مادرم بروم 

راه من را به شعله سد کردند
چه بگویم که بعد پیغمبر

قرعه غم به نام ما افتاد
روزگارم به رنج و غم سر شد

تا که راهم به کربلا افتاد
عصر روز دهم در آن صحرا

چون حسینم به قتله گاه افتاد
شعله ای باز قد عَلَم کرد و 

به حرمهای بی پناه افتاد
در شرر یاد مادرم کردم

تازیانه چه آتشی دارد
شعله ای که حیا نمی فهمد

چه زبانهای سرکشی دارد