سوختن را دوست دارم لیک در پای حسین(ع)
چون نمی گیرد کسی در قلبِ من جای حسین(ع)

حُبِ من با او شروعش عصرِ عاشورا نبود
غرق بودم از ازل در مِهرِ دریای حسین

چشمِ سر آیینه ای جز قابِ روی او نداشت
چشمِ دل بینا شد از شوقِ تولای حسین

گم شدم در خویش چون کوری به دنیای سراب
خوش بحالم گشته ام در عشق پیدای حسین

عطرِ جنّت را میانِ روضه تا حس کرده ام
پر کشیده روحِ من تا عرشِ اعلای حسین

آن صدای مانده در آفاقِ هل مِن ناصرش
کرده عالم را چنان مجذوبِ سیمای حسین

کربلایی که نمادش نیزه و خورشید بود
قرنها مانده به سوگِ شرحِ غمهای حسین

شعرِ من هفتادو دو بیت است از کرب و بلا
لحظه لحظه می برد دل را به صحرای حسین

در طریقِ عشق بازی می دهم جان و تنم
شیوه ی دلدادگی یعنی که شیدای حسین

جز ز روی ماهِ او چشمم تماشایی نداشت
تا که خود را دیده ام غرقِ تماشای حسین

نوکرِ خوبی نبودم لیک مداحش شدم
تا دهم هستیِ خود را جمله در پای حسین!

#هستی_محرابی