بند اول ؛
زندگی خوبه توی دنیا با غم ارباب سپری شه
هیچ چیزی کم نداره اون که امام حسین تو زندگیشه
نعمت یعنی همین که برات به سینه میزنم
بین تموم عاشقات آقا یه جایی دادی به منم
نعمت یعنی همین که اسمتو میبرم حسین
با اینکه جای من نبود اما بردی منو حرم حسین
شکر خدا تو این زمونه
منو هم میشناسند به نامت
تنها آرزوم اینه که باشم
تا دم آخر عمر غلامت
یا ثارالله حسین
بند دوم ؛
غصه ی من همیشه اینه اسیر دوریُ فراقم
ولی هزار شکرخدا که همسایه شاهچراغم
نعمت یعنی همین که سایه داری روی سرم
به یاد کربلا میام آقا اکثر شب ها تو حرم
نعمت یعنی همین که یه جا برا گریه دارم
انگاری مشهد رضام وقتی پاتو حرم که میزارم
سید سادات الاعاظم
برکت این بوم دیاری
مطمئنم که رزق مارو
شما توی سفره ها میزاری
یا احمد ابن موسی مدد آقاجان
- سه شنبه
- 4
- مهر
- 1402
- ساعت
- 21:21
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
- شاعر:
-
کربلایی محسن پور جهانگیر
ارسال دیدگاه