باران گریه های شبانه که پا گرفت
دست مرا دوباره جوادُ الرِّضا گرفت
یادش بخیر تا که رسیدم به کاظمین
از چشم من دو مرتبه گنبدْ نما گرفت
گفتم سلام حضرت احسان بی کران
در سایه سار مهر تو دیدم دعا گرفت
فرصت برای عرض حوائج نمیدهی
چیزی نگفته حاجت خود را گدا گرفت
آه ای جوان آل علی روضه ی تورا
باید که از مدینه و از کربلا گرفت
مانند مادرت به زمین خورده ای اگر
زهر جفا رسید و توان از شما گرفت
صورت مکش به خاک زمین، نور عالمین
از موی خاکی ات دل عرش خدا گرفت
فریاد العطش که کشیدی تو از جگر
با سوز ناله ات همه عالم عزا گرفت
هی دست و پا زدی وسط هلهله ... فقط
مادر بخاطرت دم واغربتا گرفت
از آه و ناله ات شده این حجره کربلا
گفتی حسین و گریه امان تو را گرفت
[][][][][][][][][]
ذکرش خدا خدا ... که همان دم سنان رسید
با نیزه راه صحبت او را چرا گرفت؟
والشِّمرُ جالسٌ... سر او را ز پیکرش
با ضربه های خنجر کند از قفا گرفت
- سه شنبه
- 18
- مهر
- 1402
- ساعت
- 12:37
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
- شاعر:
-
حسین رحمانی
ارسال دیدگاه