يَا عَظِيمَ الْمَن! منم، آن بی حیا

باز کن در را به رویم ای خدا

دست‌ْخالی سوی اینجا آمدم

گرچه دیر، اما خدایا آمدم

 

بندگی را پای شیطان باختم

حیف شد، قدر تو را نشناختم

 

عمر من پای گناهان آب رفت

وقتِ طاعت، چشم‌هایم خواب رفت (۱)

قطره قطره معصیت‌ها رود شد

نم‌نم این نفسم چنان نمرود شد

عُجْب، دل را‌ از مسیرت دور کرد

با حجابِ نور، آن را کور کرد (۲)

عطر اخلاص از میان برچیده شد

قبلِ بسم‌الله اسمم دیده شد

غیر دنیا را نمی‌دیدم ببخش

جای احسان، بُخل ورزیدم ببخش

 

غفلت از حال یتیمان داشتم

بیشتر از حق خود برداشتم

 

بارالها من پشیمانم همین

نه مرا ! قرآنِ بر سر را ببین

لیلة‌القدر است احیا کن مرا

در شب احیا مهیا کن مرا

بر من و جسم نحیفم رحم کن

جان زهرا من ضعیفم رحم کن

 

ای که در دل مِهر خود را کاشتی

پس بیا یک بار دیگر، آشتی

رحمتت در من اُمیدی ساخته

عَفوِ تو دل را طمع انداخته (۳)

أَیْنَ سَتْرُک؟ أَیْنَ عَفْوُکَ؟ یا کریم

یا عَظیمُ یا غَفُورُ یا رَحیم

بر دلِ من رنگی از اعجاز ده

عاشقان را تا نجف پرواز ده

 

تا که حیدر هست، دلها منجلی‌ست

مُهر عَفوَم دست مولایم علی‌ست

از علی گفتیم و غم آغاز شد

وای از آن فرقی که دیگر باز شد

 

ای فلک، حال علی ناگفتنی‌ست

گریه کن زینب که بابا رفتنی‌ست

 

#محمد_زوار

 

---------------------------------------

(۱) اللّٰهُمَّ إِنِّى كُلَّما قُلْتُ قَدْ تَهَيَّأْتُ وَتَعَبَّأْتُ وَقُمْتُ لِلصَّلاةِ بَيْنَ يَدَيْكَ وَناجَيْتُكَ أَلْقَيْتَ عَلَىَّ نُعاساً إِذا أَنَا صَلَّيْتُ (دعای ابوحمزه ثمالی)/ ترجمه: خدایا هرگاه گفتم مهیا و آماده شدم و در پیشگاهت به نماز ایستادم و با تو راز گفتم، چرتی بر من افکندی.

(۲) حَتَّىٰ تَخْرِقَ أَبْصارُ الْقُلُوبِ حُجُبَ النُّورِ فَتَصِلَ إِلىٰ مَعْدِنِ الْعَظَمَةِ (مناجات شعبانیه)/ تفسیر:  حُجُب نورانی! حُجُب دو جور است گاهی ظلمانی است، گاهی نورانی. انسان گاهی گناه می‌کند این ظلمانی است، برای او تاریکی می‌آورد. اما گاهی انسان نماز شب می‌خواند و نورانی است ولی اگر در دلش خُطُور کند که الحمدلله ما امشب نماز شب خواندیم و به‌به و چه‌چه بگوید این می‌شود حجاب نورانی. عُجب می‌آورد و عُجب انسان را محروم می‌کند. لذا نباید یک چنین حالتی در انسان پیدا شود، یعنی خوشش بیاید که این کارها را کرده است./ پرسش و پاسخ از حضرت آیت الله خوشوقت اعلی الله مقامه.

 

(۳) إِذا رَأَيْتُ مَوْلاىَ ذُنُوبِى فَزِعْتُ، وَ إِذا رَأَيْتُ كَرَمَكَ طَمِعْتُ/ ترجمه: مولای من هرگاه گناهانم را می‌بینم بی‌تاب می‌شوم و هرگاه کرمت را مشاهده می‌کنم، به طمع می‌افتم