ناامیدم، دوباره مایوسم
باز با دست خالی آمده ام
باز هم چون همیشه محتاجم
به امام جواد رو زده ام
او مراد است و من مریدترین
او جواد است و من گرفتارم
نذر کردم گدای او باشم
شکر حق که گدای دربارم
هر زمان غرق در نیاز شدم
دست لطفش به من عطا کرده
او همیشه به وقتش آمده است
دردهای مرا دوا کرده
دست حاجات من گره خورده
به نگاه پر از کرامت او
کاش که قسمت منم بشود
در مضیفش، غذای حضرت او
حرمش حس دلنشین دارد
همه جای حرم خراسانیست
هر طرف را که خوب می بینی
مملو از زائران ایرانی است
انس داریم از تولدمان
به امام رئوف و فرزندش
به جوادش که ما قسم دادیم
خوب حس کرده ایم لبخندش
این پسر زندگی سلطان است
جلوه ی دیگر امام رضاست
خلق و خویش شبیه فاطمه است
این پسر کوثر امام رضاست
مشت خود را به خاک می کوبید
ناله می زد "لاَخرَجَنَّهُما"
پدرش سینه می زد و می سوخت
تا که می گفت "اَحرَقَنَّهُما"
از پدر غرق اشک می پرسید
واقعا مادرم در آتش سوخت؟!
مادرم سوخت! محسنش هم سوخت؟!
پر تاج سرم در آتش سوخت؟!
مادری بود از بس این آقا
روضه اش روضه‌ی حسن شده بود
قاتلش یار همزبانش شد
آه! با مادر هم سخن شده بود:
آه آتش به جانم افتاده
آه مادر! برس به فریادم
مثل فرزندهای دیگر تو
دم آخر به خاک افتادم
لبم از تشنگی کبود شده
عطش از رنگ و روی من پیداست
پهلویم تیر می کشد مادر
این هم از غربت بنی الزهراست
آه مادر! از آتش این زهر
دست و پا می زنم به روی زمین
کاش یک قطره آب می دادند
کاش یک قطره آب ... آه ... همین
کاسه ی آب را مقابل من
بر زمین زد چقدر می خندید
آتشم می زد آن کنیزی که
در برم نانجیب می رقصید
جگرم پاره پاره شد مادر
خون چکیده ز گوشه ی دهنم
زهر اثر کرده و کبود شدم
درد افتاده در تمام تنم
هرچه شد نیزه بر تنم نزدند
و سه شعبه به قلب من نزدند
کسی اینجا به فکر غارت نیست
چنگ بر کهنه پیرهن نزدند
بغضهای عزای کرببلا
در میان دل شکسته‌م ماند
ساربانی نبود اطرافم
آخر انگشترم به دستم ماند
هیچکس بی وضو و با چکمه
وای من روی سینه ام ننشست
هیچکس پشت و رو نکرد مرا
هیچکس سینه‌ی مرا نشکست
آه از قلب خسته‌ی زینب
ضربانی که باز تند شده
آه از ضربه‌ی دوازدهم
آه از خنجری که کند شده
بدنم زیر آفتاب اما
بدنم زیر دست و پاها نیست
سر پاداش بردن سر من
بین شمر و سنان که دعوا نیست
- جمعه
- 28
- مهر
- 1402
- ساعت
- 11:4
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
- شاعر:
-
رضا تاجیک
ارسال دیدگاه