سلام ای ماورای فهم و ای مافوق باورها
درود ای انبیا در بارگاهت همچو قنبرها
فدایت باد ای سردار رب العالمین، سرها
قدم بگذاشتی از کعبه بر چشمان نوکرها
ز گرد روی نعلینت به هستی رنگ و رو دادی
تو ای بابای خاک اینگونه بر خاک آبرو دادی
تو سِرّ سَر به مُهر ذات پاک حق تعالایی
تو را نشناختند از بس به شان و رتبه، والایی
چنان پیدایی و پنهان که هستی و معمایی
فقط باید تو را اینگونه خواند، ای شاه! اعلایی
علی و عالی و مولا تو را تنهاست زیبنده
شد از لاسیف الا ذوالفقار اسلام پاینده
مسیح و خضر و موسی و سلیمان یا علی گفتند
تمام انبیا در موج طوفان یاعلی گفتند
گنهکاران امت بهر غفران یا علی گفتند
محبانت به وقت دادن جان یا علی گفتند
عجب نامی است! شیرین چون عسل، دلچسب چون انگور
به عشق دیدن روی تو روزی سر نهم در گور
چه شد آخر که ما را هم به کوی خویش دادی راه
به چشمت آمدم با اینکه بودم گاه در بیراه
خدا را صد هزاران بار شکر ای حجت الله
گدا را هم سر خوان تو جایی داده اند، ای شاه
نگاهم کردی و با حب خود بر من بها دادی
تو وقتی آمدی دنیا به این عالم صفا دادی
خدا میخواست تصویر خودش روی زمین باشی
خدا خود عاشق است و خواست تو عشق آفرین باشی
به تو نام خودش را داد تا زیباترین باشی
چه شانی که به زهرا هم امیرالمومنین باشی
هر آنچه داشت حق، دور سرت گرداند ای دلبر
کسی نشناخت جز زهرا و پیغمبر تو را حیدر
غرض از شعر، مدحمت بود، مدحت کار انسان نیست
خدا باید بگوید از تو، در حد ادیبان نیست
به جز وصف تو و اولاد تو چیزی به قرآن نیست
محبان تو را قبله نمایی غیر ایوان نیست
ترک برداشت از شوق نجف دیوار بیت الله
تو قرآن خواندی و بوسید لبهایت رسول الله
بشارت باد زهرای تو را ای قاری قرآن
نبی بوسید لبهای تو را ای قاری قرآن
تبرک دید سیمای تو را ای قاری قرآن
جهان کم داشت آوای تو را ای قاری قرآن
تو خواندی آیه اما احترامت کرد پیغمبر
فدای قاری نیزه نشین زخمی حیدر
میان طشت، لب وا کرد و چوب خیزران می خورد
به پیش چشم زینب ضربه های بی امان می خورد
جمالش از یزید و دخترش از ساربان میخورد
بمیرم، آن سری که بر روی نیزه تکان میخورد
فتاد از روی نی روی زمین در پیش طفلانش
خرابه نیمه شب بوسید رویش، دخت نالانش
- پنج شنبه
- 4
- آبان
- 1402
- ساعت
- 13:23
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
- شاعر:
-
میثم تربتی
ارسال دیدگاه