قیامت است تماشای صبح دولت او
که محشری ست مقامات بی نهایت او
فقط نه روز قیامت، یکایک ایام
به یمن لیله قدرند زیر منت او
کسی که ماه و ستاره ست گردن آویزش
شده ست نُقل دهان فلک کرامت او
شبیه زهره کنیزش درخششی دارد
زحل که بسته کمر گوئیا به خدمت او
غبار درگه او فضه می شود قطعا
عیار سنجش پیغمبران محبت او
قیام فاطمه گرچه خمیده بود ولی
قیامت است رکوع یکی دو رکعت او
توسلات خلائق به ذیل چادر او
امام، معتکف خیمه امامت او
جنان ز غنچه لبخند او شده پیدا
نهان رضای خداوند در رضایت او
خیال خاک به درک ضریح او نرسید
کشیده سرمه به چشمان عرش تربت او
دمی که بی کفن اهل قبور بر خیزند
حریر و سُندُس و اِستبرَق است خلعت او
به روی ناقه ای از نور در مسیر صراط
روانه سوی جنان، محمل جلالت او
عنان ناقه او را گرفته جبرائیل
حریر بال ملک پرده دار حرمت او
چه آبشار رفیعی است چادر زهرا
که جاری است از آن، رشته شفاعت او
پیمبران همگی سر به زیر اندازند
که چشم را نزند آفتاب طلعت او
در آن میانه فدک ایستاده با دل خون
خزان زده است هنوز از غم مصیبت او
کسی که مادر آب است حرمتی دارد
لهیب آتش دوزخ کجا و ساحت او ؟!
من از حوادث روز جزا ندارم بیم
قیامت است فقط لحظه شهادت او
گمان کنم که اگر میخ هم شود محشور
سرش بلند نمی گردد از خجالت او
به جست و جوی حسین است در صف محشر
که مرهمی بنهد بر روی جراحت او
شکوه پیرهنی کهنه است روسری اش
میان مرثیه کمتر شده ست طاقت او
اگر چه محسن او هم شهید شد اما
گلوی زخمی طفلی شده شکایت او
- پنج شنبه
- 4
- آبان
- 1402
- ساعت
- 14:11
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
- شاعر:
-
محسن حنیفی
ارسال دیدگاه