ای خوش آن بنده که در آخرت و دنیایش
نیست غیر از تو و اجداد تو کس مولایش
تو همان آیت حسنی که ز رخساره ی تو
یاد آرم ز رسول و ز رخ زیبایش
در دلم آرزوی سامره باشد شب و روز
تا مگر درک کنم آن شب روح افزایش
هر که امروز به دل بذر ولای تو نکِشت
غم بی حاصلی خویش کُشد فردایش
هر که پابند تو شد از سر و سامان بگذشت
هر که در عشق تو گم گشت نشد پیدایش
ما بر آنیم که جز راه تو راهی نرویم
بنده باید که کند پیروی از مولایش
نیست غیر از علی و آل علی رهبر ما
راه این است خوشا رهبر و ره پیماش
حجت یازدهم، سبط نبی، پور علی
آن که تابنده بود نور حق از سیمایش
هر که از دامن او دست کِشد در دنیا
در صف حشر هر آئینه بلغزد پایش
اصل در اصل بود طیب و طاهر از مام
نسل در نسل بود پاک همه آبایش
عسکرش فوج ملک باشد و باشند مدام
شرق تا غرب جهان منتظر ایمایش
کمتر از ناقه ی صالح نبود ناخن او
خصم را گو که نکوشد ز پی ایذایش
شیر، آهوی حرم، در بر او گشت، چو داد
خصم در برکه ی شیران درنده، جایش
تا به کی در دل «خسرو» بود این عقده؟ که هست
نوکر و دور بود از حرم آقایش
شاعر : خسرو