قدم می‌ذاره به چشم محراب، زهرا

نورانی میشه دنیا و عرش اعلی 

همه خوابند و زهرا بیدار / میخونه الجارُ ثمّ الدار

نماز شب خونده با زخماش / زخمایی که جا موند از مسمار ۲

قنوت می‌گیره؛ بازوش درد می‌گیره

رکوع که میره؛ پهلوش درد می‌گیره

قیام می‌کنه؛ پاهاش نا نداره

به سجده میره؛ ابروش درد می‌گیره ۲

(فرمان خدا - به همه عالمه

اُنظُروا اِلی - اَمَتی فاطمه۲)

پر از کبودی پر از تبه پا تا سر

نمی‌گذره اما از نمازش مادر

با هزار دردسر پا میشه / با یه سرفه زخماش وا میشه

هِی خودش میگه دارم میرم / مگه این زهرا زهرا میشه ۲

می‌ایسته رو پاش؛ چشماش تار می‌بینه

جوونه ولی؛ با سختی می‌شینه

میگه ای خدا؛ مرگم رو برسون

آخه بریدم؛ از شهر مدینه ۲

(فرمان خدا - به همه عالمه

اُنظُروا اِلی - اَمَتی فاطمه۲)

.

قال رسول الله(ص): ... وَ أَمَّا ابْنَتِي فَاطِمَةُ فَإِنَّهَا سَيِّدَةُ نِسَاءِ الْعَالَمِينَ مِنَ الْأَوَّلِينَ وَ الْآخِرِينَ وَ هِيَ بَضْعَةٌ مِنِّي وَ هِيَ نُورُ عَيْنِي وَ ثَمَرَةُ فُؤَادِي وَ هِيَ رُوحِيَ الَّتِي بَيْنَ جَنْبَيَّ وَ هِيَ الْحَوْرَاءُ الْإِنْسِيَّةُ. مَتَى قَامَتْ فِي مِحْرَابِهَا بَيْنَ يَدَيْ رَبِّهَا جَلَّ جَلَالُهُ ظَهَرَ نُورُهَا لِمَلَائِكَةِ السَّمَاءِ كَمَا يَظْهَرُ نُورُ الْكَوَاكِبِ لِأَهْلِ الْأَرْضِ وَ يَقُولُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لِمَلَائِكَتِهِ يَا مَلَائِكَتِي انْظُرُوا إِلَى أَمَتِي فَاطِمَةَ سَيِّدَةِ إِمَائِي قَائِمَةً بَيْنَ يَدَيَّ تَرْتَعِدُ فَرَائِصُهَا مِنْ خِيفَتِي وَ قَدْ أَقْبَلَتْ بِقَلْبِهَا عَلَى عِبَادَتِي أُشْهِدُكُمْ أَنِّي قَدْ آمَنْتُ شِيعَتَهَا مِنَ النَّارِ. ...

و اما دخترم فاطمه(علیها السلام) بانوى زنان جهانيان است از اولين و آخرين و پارۀ وجود من و نور ديده و ميوه دل و روح من است كه درون من جای دارد و او حوراء انسيه است. هر وقت در محراب خود برابر پروردگارش جل جلاله بايستد نورش به فرشتگان آسمان بتابد همانطور که نور ستارگان بر زمين بتابد و خداى عز و جل به فرشتگانش فرمايد: فرشتگانم ببينيد كنيزم فاطمه را که در برابرم ايستاده و دلش از ترسم می‌لرزد و دل به عبادتم داده است. گواه باشيد كه شيعيانش را از آتش امان دادم.

منابع:

امالی، شيخ صدوق، ص۱۷۴ –  ۱۷۵؛ بشارة المصطفى، طبری، ص۳۰۵ – ۳۰۶؛ فضائل، ابن شاذان، ص۸ – ۹؛ تفسیر روض الجنان، شيخ ابوالفتوح رازی، ج۴، ص۳۱۷ – ۳۱۸ (شیخ ابو الفتوح بخشی از روایی، ج۲، ص۲۹۵؛محتضر، حسن بن سليمان حلی، ص۱۹۶ ؛ غاية المرام، علامه بحرانی، ج۱، ص۱۷۰ – ۱۷۱.

منبع اهل تسنن: فرائد السمطين، جوینی شافعی، ج‏۲، ص۳۴.