مناجات امام حسین (گریز گودال)

اصلا امید ندارم به عباداتم و یا اعمالم

جز همین نوکری خانه ات آقا ، که به آن میبالم

.

زندگی کرده ام از کودکی ام با غم هر ساله ی تو

غصه هم خوردم اگر از غم تو من بخدا خوشحالم

.

لطف صدیقه ی کبری شده مشمول من بی سرو پا

اینکه از کودکی ام عاشق تو هستم و خوش اقبالم

.

شکر لللّه که گذشته ست زعشق تو به زیر علمت

عمر من ثانیه به ثانیه و هفته و ماه و سالم

.

هر کجا از سر راه تو حسین گم شدم و  دور شدم

این تو بودی که خودت مثل زهیر آمده ای دنبالم

.

دل شکستم زگناهان زتو اما که نترساندم من

مثل حر از سر معذوریت اطفال تو از افعالم

.

چه شود گر که نگاهی کنی و حر شوم و توبه کنم

 مثل حر فخر کنم گر که بیایی تو به استقبالم

.

حافظ و صائب و عشاق به خالی همه،چیزی دادند

من به خال لب تو جان بدهم برده ی آن یک خالم

.

نعمتی بهتر از این بردن نام تو و این منصب نیست

نوکر حلقه بگوش تو و عباس تو و این آلم

.

باید از روضه ی غم های تو والله که جان میدادم

نه فقط گریه کنم یا که پریشان بشود احوالم

.

محض مرضی خدا از همه سو میزدنت تیر و سنان

تا ابد گریه کنِ دست و سر و جسم تو در  گودالم

.

مقتل آورده لباس از تن مجروح امامم بردند

تا ابد لطمه زن آن تن مجروح در آن جنجالم

.

"زائر"ت در وسط گودی گودال شدند مرکب ها

مثل زینب همه جا سینه زن آن بدن پامالم

.

۱۴۰۲/۰۶/۱۴

رامین برومند (زائر)