مناجات امام حسین (گریز گودال)
اصلا امید ندارم به عباداتم و یا اعمالم
جز همین نوکری خانه ات آقا ، که به آن میبالم
.
زندگی کرده ام از کودکی ام با غم هر ساله ی تو
غصه هم خوردم اگر از غم تو من بخدا خوشحالم
.
لطف صدیقه ی کبری شده مشمول من بی سرو پا
اینکه از کودکی ام عاشق تو هستم و خوش اقبالم
.
شکر لللّه که گذشته ست زعشق تو به زیر علمت
عمر من ثانیه به ثانیه و هفته و ماه و سالم
.
هر کجا از سر راه تو حسین گم شدم و دور شدم
این تو بودی که خودت مثل زهیر آمده ای دنبالم
.
دل شکستم زگناهان زتو اما که نترساندم من
مثل حر از سر معذوریت اطفال تو از افعالم
.
چه شود گر که نگاهی کنی و حر شوم و توبه کنم
مثل حر فخر کنم گر که بیایی تو به استقبالم
.
حافظ و صائب و عشاق به خالی همه،چیزی دادند
من به خال لب تو جان بدهم برده ی آن یک خالم
.
نعمتی بهتر از این بردن نام تو و این منصب نیست
نوکر حلقه بگوش تو و عباس تو و این آلم
.
باید از روضه ی غم های تو والله که جان میدادم
نه فقط گریه کنم یا که پریشان بشود احوالم
.
محض مرضی خدا از همه سو میزدنت تیر و سنان
تا ابد گریه کنِ دست و سر و جسم تو در گودالم
.
مقتل آورده لباس از تن مجروح امامم بردند
تا ابد لطمه زن آن تن مجروح در آن جنجالم
.
"زائر"ت در وسط گودی گودال شدند مرکب ها
مثل زینب همه جا سینه زن آن بدن پامالم
.
۱۴۰۲/۰۶/۱۴
رامین برومند (زائر)
- دوشنبه
- 18
- تیر
- 1403
- ساعت
- 11:32
- نوشته شده توسط
- زائر
- شاعر:
-
رامین برومند
ارسال دیدگاه